ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1194

ลั่วชิงยวนเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองเขาด้วยความโกรธ

ครั้นเห็นนางมิยอมอ้าปากแม้สักนิด เฉินชีจึงโน้มกายเข้าไปใกล้ แล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา “เจ้าอยากให้ข้าทำเกินเลยกว่านี้รึ?”

ลั่วชิงยวนขบฟันแน่น

ก่อนจะยอมอ้าปากรับสิ่งที่เฉินชีป้อนให้

เสียงฮือฮาดังขึ้นรอบด้าน

“สวรรค์โปรด! สองคนนี้กำลังทำสิ่งใดกันอยู่”

“พระชายาของท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการกำลังลักลอบคบชู้ต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้หรือ?”

เหล่าสตรีผู้สูงศักดิ์ต่างส่งคนไปทูลท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการให้รีบมาโดยพลัน

เฉินชีนั่งอยู่ในศาลา ยังคงจงใจแสดงท่าทีคลอเคลียกับลั่วชิงยวน แล้วกระซิบเสียงเบา “หลังจากวันนี้ เจ้าคงมิอาจอยู่ในเมืองหลวงได้อีกแล้วกระมัง?”

“เหตุใดจึงมิติดตามข้ากลับแคว้นหลีเล่า?”

“เจ้าเกิดมาเพื่อเป็นคนของแคว้นหลี”

“ข้าสามารถส่งเจ้ากลับสู่ตำแหน่งเดิม ให้เป็นนักบวชหญิงผู้สูงส่งได้”

“หากเจ้าเต็มใจ จงกะพริบตา แล้วข้าจะพาเจ้าไป”

ช่างไร้ยางอาย!

ลั่วชิงยวนเบิกตากว้างจนดวงตาแดงก่ำ มิยอมกะพริบตาแม้เพียงน้อย

ในใจนางก่นด่าเฉินชีนับร้อยครั้ง

ครั้นเห็นนางดื้อรั้นเช่นนี้ เฉินชีกลับหัวเราะออกมา

“ดูท่าว่าอาเหลายังคงรู้จักข้าดี”

ทันใดนั้น ด้านนอกก็เกิดความวุ่นวายขึ้น

แววตาของเฉินชีเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น ริมฝีปากยกยิ้มอย่างผู้มีชัย

“อาเหลา ละครกำลังจะเริ่มแล้ว”

ทันใดนั้นเฉินชีก็คว้าตัวนาง แล้วกระชากอาภรณ์ออกจากร่าง

ความเย็นยะเยือกที่สัมผัสลงบนผิวไหล่นวลทำให้ลั่วชิงยวนหน้าถอดสี หายใจติดขัด

เสียงอุทานรอบข้างดังระงม