ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1196

เดิมทีนางตั้งใจจะบอกข่าวดีนี้แก่เขาในยามที่เขากับนางคืนดีกันแล้ว

ทว่าสิ่งที่รอคอยกลับเป็นการหลอกลวง เขาชิงเอาเข็มทิศอาณัติสวรรค์ของนางไป

บัดนี้เขาใจแข็งเช่นนี้ ลั่วชิงยวนจึงจำต้องบอกเรื่องนี้แก่เขา

ในใจนางยังคงมีความหวัง หวังว่าเพื่อลูกในครรภ์ ฟู่เฉินหวนอาจจะใจอ่อนลงบ้าง

ทว่าประตูบานนั้นยังคงปิดสนิท

นอกจากเสียงลมหวีดหวิวที่พัดผ่านก็ไม่มีเสียงตอบรับใด

สายลมหนาวราวกับจะพัดพาความอบอุ่นสุดท้ายในใจนางให้หายไป

น้ำตาใสไหลรินอาบแก้มซีดเผือด

ลั่วชิงยวนหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบงัน

เหล่าบ่าวไพร่ในตำหนักเห็นนางแล้วอยากจะทักทาย แต่ก็ลังเล มิกล้าเอ่ยปาก

บัดนี้ลั่วชิงยวนราวกับคนไร้วิญญาณ เดินออกจากตำหนักไปอย่างไร้จุดหมาย

นางเดินไปเรื่อย ๆ รู้สึกราวกับว่าสายลมหนาวจะพัดพาร่างนางให้แหลกสลายไป ความหนาวเหน็บกัดกร่อนกระดูก

......

ภายในห้องตำรา ฟู่เฉินหวนทรุดลงนอนสลบแน่นิ่งกองอยู่ที่มุมห้อง พื้นเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด

จนกระทั่งซูโหยวกลับมาพบเข้า จึงรีบให้คนไปตามหมอหลวงมู่มาโดยด่วน

หมอหลวงมู่ตรวจอาการแล้วก็ตกใจยิ่งนัก รีบปรุงยาให้ทันที

และยังนำโสมมังกรที่ตกทอดกันมาในตระกูลออกมาตัดแบ่งส่วนเล็ก ๆ เพื่อใช้ปรุงยาด้วย

“หมอหลวงมู่ อาการของท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง? จะทนได้อีกนานเท่าใด?” ซูโหยวถามด้วยความกังวล

หมอหลวงมู่ส่ายหน้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ตอนนี้ท่านอ๋องควรพักผ่อน อย่าให้มีอารมณ์แปรปรวน เป็นการดีที่สุดที่จะมิต้องรับรู้อะไรทั้งสิ้น”

“เช่นนี้อาจจะมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายปี”

ซูโหยวทำหน้าลำบากใจ “จะเป็นไปได้อย่างไร ท่านอ๋องต้องช่วยว่าราชการ ต้องกังวลเรื่องกบฏที่เมืองฉิน แล้วยังมีเรื่องยุ่งยากอีกมากมาย”

หมอหลวงมู่ถอนหายใจ “ข้ารู้”

“เพราะเหตุนี้ข้าจึงนำโสมมังกรออกมาใช้”

“โสมนี้ใช้เพียงเล็กน้อยก็พอ เพราะสรรพคุณทางยาแรงยิ่งนัก”

“โสมนี้ใช้ได้นานเท่าใด ท่านก็จะมีชีวิตอยู่ได้นานเท่านั้นจึงต้องใช้อย่างประหยัด!”

หมอหลวงมู่เก็บโสมที่เหลือใส่กล่องแล้วส่งให้ซูโหยวอย่างระมัดระวัง