ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1197

ผ่านไปครู่หนึ่ง เซิ่งไป่ชวนก็มาถึง

ลั่วชิงยวนพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง

เซิ่งไป่ชวนเห็นเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ บนหน้าผากนาง จึงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ “พระชายารู้สึกหนาวหรือไม่ขอรับ?”

ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างแผ่วเบา “ข้ามิเป็นอะไร มิต้องตรวจชีพจรแล้ว ข้าจะเขียนใบเทียบยาให้ เจ้าช่วยไปหยิบยาให้หน่อย”

เซิ่งไป่ชวนพยักหน้า เขาย่อมเชื่อมั่นในฝีมือแพทย์ของลั่วชิงยวน

จึงมิฝืนใจ

เพียงแต่กล่าวว่า “เห็นอาการของพระชายาทรงทรุดลงทุกวัน เกรงว่าจะเป็นเพราะความวิตกกังวล พระชายาควรปล่อยวางบ้าง”

“เพื่อรักษาพระวรกายให้แข็งแรงขอรับ”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ขอบคุณหมอหลวงเซิ่ง”

“ข้าจะระมัดระวัง”

ขณะที่กำลังสนทนากัน ก็พลันได้ยินเสียงตวาดดังมาจากด้านนอก

“ว่ากระไรนะ! สั่งลงไป ผู้ใดกล้าพูดถึงเรื่องนี้อีกให้ตัดหัวได้เลย!”

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย

ด้วยความสงสัย นางจึงสวมรองเท้าเดินออกไป

จือเฉานำผ้าคลุมมาสวมให้

นางเห็นจักรพรรดิสูงสุดกำลังโมโหอยู่ใต้ชายคา

“เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเพคะ?” ลั่วชิงยวนถามด้วยความอยากรู้

จักรพรรดิสูงสุดกล่าวว่า “ไม่มีอะไร เจ้าไปพักผ่อนเถิด ข้ามิได้ดุใครมานานแล้วเลยลองฝึกฝนดู”

จากนั้นจักรพรรดิสูงสุดก็เข้าห้องไป

ขันทีที่รับคำสั่งก็รีบร้อนจากไป ลั่วชิงยวนจึงมิอาจทราบได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

นางจึงกลับเข้าห้องไปพักผ่อน

หลังจากส่งหมอหลวงเซิ่งกลับไปแล้ว ลั่วชิงยวนก็ให้จือเฉาไปสืบดูว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

บัดนี้จือเฉาเฉลียวฉลาด นางนำเครื่องประดับกับเงินไปแล้วออกไปถามไถ่ขันทีหนุ่ม

ครู่หนึ่ง จือเฉาก็กลับมารายงาน “พระชายา บ่าวสืบทราบมาแล้วเจ้าค่ะ”

“มีข่าวลือจากนอกวังเข้ามา กล่าวว่าพระชายาทรงแสดงท่าทีสนิทสนมกับบุรุษอื่นกลางถนน แล้วยังทำเรื่องเสื่อมเสียในศาลาริมน้ำด้วย องค์จักรพรรดิสูงสุดทรงทราบเรื่องจึงพิโรธมากเพคะ”

ลั่วชิงยวนได้ฟังดังนั้นก็ตกตะลึง