ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1198

เขามีสีหน้าเย็นชาขณะกล่าวเสียงเรียบ “กลับตำหนักกับข้า”

ลั่วชิงยวนนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วจึงให้จือเฉาเก็บข้าวของตามฟู่เฉินหวนออกจากวัง

เมื่อขึ้นรถม้า ฟู่เฉินหวนก็สั่งสารถีให้กลับตำหนักทันที

ทั้งยังเร่งให้รีบกลับด้วย

คิ้วที่ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยดูเหมือนจะหงุดหงิดอยู่

รถม้าแล่นไปอย่างรวดเร็ว ลั่วชิงยวนถูกเขย่าโคลงเคลงจนตัวแทบปลิว แต่ก็ยังพยายามทรงตัว มิเอ่ยคำใด

จนกระทั่งรถม้ามาถึงหน้าตำหนัก

ลั่วชิงยวนจึงสังเกตเห็นรอยแดงบนใบหน้าของฟู่เฉินหวน

นางยกมือขึ้น แตะใบหน้าเขาเบา ๆ “ใบหน้าของท่านเป็นอะไรไป?”

ฟู่เฉินหวนคว้าข้อมือของนางไว้แล้วจ้องมองด้วยสายตาคมกริบ “มิใช่เพราะเจ้าหรอกรึ!”

ลั่วชิงยวนชะงักไป

ชั่วพริบตานั้น ฟู่เฉินหวนก็กระชากนางลงจากรถม้าอย่างแรง ทำให้นางเกือบล้ม

นางเดินเซ แต่ก็ยังถูกฟู่เฉินหวนลากเข้าไปในตำหนัก

ฟู่เฉินหวนเดินอย่างรวดเร็ว ทั้งร่างเต็มไปด้วยโทสะราวกับพยายามอดกลั้นมานาน

ลั่วชิงยวนจึงตระหนักได้ว่าเขาคงถูกจักรพรรดิสูงสุดลงโทษ

มิเช่นนั้นรอยแดงบนใบหน้าเขาจะมาจากไหน

เมื่อมาถึงลานด้านใน นางก็สะบัดตัวหลุดจากฟู่เฉินหวน

“ท่านจะทำอะไร!”

ทันใดนั้น ฟู่เฉินหวนก็บีบคางนาง แล้วผลักนางไปกระแทกกำแพงอย่างแรง

นางถูกบังคับให้เงยหน้าสบตากับฟู่เฉินหวน ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ลั่วชิงยวน ข้าปล่อยเจ้าไปก็ถือว่าไว้ชีวิตแล้ว เจ้ายังบังอาจไปกราบทูลองค์จักรพรรดิสูงสุดอีกหรือ?!”

“ดี เจ้าอยากอยู่ในตำหนักอ๋องนักใช่หรือไม่! เช่นนั้นต่อไปเจ้าก็อยู่ที่นี่ไปตลอดกาลจนกว่าจะตาย! เจ้าอย่าได้หวังว่าจะก้าวออกจากตำหนักไปแม้แต่ก้าวเดียว!”

น้ำเสียงและแววตาของฟู่เฉินหวนดุร้ายจนลั่วชิงยวนรู้สึกหนาวสั่นไปถึงกระดูกสันหลัง

มือที่บีบคางนางออกแรงมากขึ้นราวกับจะบดขยี้นาง

นางเจ็บจนน้ำตาคลอ พยายามผลักเขาออก “หม่อมฉันมิได้กราบทูล!”