ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1208

ในวินาทีต่อมา องครักษ์ก็กรูกันเข้ามาลากลั่วชิงยวนออกไปที่ลาน

หลังจากกดนางลงกับพื้นก็ใช้หวายฟาดลงบนร่างของนางอย่างมิปรานี

ความเจ็บปวดแล่นริ้ว ลั่วชิงยวนจิกเล็บลงบนพื้นหิมะจนเป็นรอยลึก

จือเฉากระโจนเข้ามาจากนอกลาน “หยุด! หยุด!”

“ท่านอ๋อง เหตุใดจึงทำกับพระชายาเช่นนี้ พระชายาทำผิดอันใดหรือเพคะ!”

“ท่านอ๋อง ขอได้โปรดปล่อยพระชายาเถิดเพคะ! ตั้งแต่เข้าเหมันตฤดู แผลบนร่างของพระชายาก็ยังมิหาย! หากโบยเช่นนี้ต่อไปคงจะสิ้นใจเป็นแน่เพคะ!”

“ท่านอ๋องทรงพระกรุณาด้วยเพคะ!” จือเฉาโผเข้ากอดลั่วชิงยวนเพื่อรับหวายแทน

แต่กลับถูกองครักษ์ดึงตัวออกไป

จือเฉาร้องขอความเมตตาสุดเสียง แต่บุรุษที่ยืนอยู่ใต้ชายคากลับมีสีหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาฉายแววเย็นชา

ไร้ซึ่งความอบอุ่น

“พระชายา...” จือเฉาร้อนใจ แทบจะเป็นลมเพราะร้องไห้หนัก

ลั่วชิงยวนเจ็บปวดจนแทบมิได้ยินเสียงของจือเฉา มีเพียงความเจ็บปวดมิรู้จบ ยาวนานราวกับไม่มีที่สิ้นสุด

หลังจากที่ลั่วชิงยวนสลบไป ฟู่เฉินหวนจึงสั่งให้หยุด

แล้วจากไปด้วยความโกรธ

จือเฉาโผเข้าหาลั่วชิงยวน เมื่อเอื้อมมือไปสัมผัสก็พบว่ามือเปื้อนไปด้วยเลือด นางรีบชักมือกลับ

มองเลือดที่ไหลนองเต็มพื้นด้วยน้ำตา

และร่างที่เต็มไปด้วยเลือดนั้น

“พระชายา...”

ถึงแม้จือเฉาจะมิกล้าสัมผัส แต่ในค่ำคืนที่หนาวเหน็บเช่นนี้ก็มิกล้าทิ้งลั่วชิงยวนไว้บนพื้นหิมะ

จึงค่อย ๆ จับไหล่ของลั่วชิงยวนแล้วลากนางไปใต้ชายคา

ก้าวขึ้นบันไดทีละก้าว

“พระชายา ท่านต้องเข้มแข็งไว้นะเจ้าคะ!”

จือเฉาพาลั่วชิงยวนเข้าไปในห้องอย่างระมัดระวัง แล้วรีบไปตักน้ำอุ่นมา

ลั่วชิงยวนนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง

จือเฉาใช้กรรไกรตัดเสื้อผ้าที่หลังของนาง

เมื่อดึงอาภรณ์ที่เปื้อนเลือดออกจากผิวหนังที่เต็มไปด้วยบาดแผล

ลั่วชิงยวนพลันสะดุ้งตื่นด้วยความเจ็บปวด