ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1209

ในชั่วขณะนั้น นางเกือบจะคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป เหตุใดนางจึงเห็นลั่วฉิง

แต่คำพูดของลั่วฉิงในวินาทีต่อมา ทำให้นางรู้สึกราวกับตกอยู่ในหุบเหวลึก

“แม้แต่ท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการก็ยังจัดการคนดื้อรั้นเช่นเจ้ามิได้ ต้องให้ข้ามาเองเลยหรือ”

ร่างของลั่วชิงยวนสั่นเทามิหยุด หนาวเหน็บจนแทบจะไร้ความรู้สึก

น้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าซีดเซียวหยดลงบนพื้นทีละหยด

ลั่วชิงยวนมองไปรอบ ๆ แล้วพบว่าที่นี่คือห้องห้องหนึ่ง

แต่มิใช่ในตำหนักอ๋อง

“เหตุใดข้าจึงมาอยู่ที่นี่” นางจำได้ว่าหลังจากที่จือเฉาทายาให้แล้วนางก็หลับไป

ลั่วฉิงหัวเราะเบา ๆ “แน่นอนว่าฟู่เฉินหวนส่งเจ้ามาให้ข้า”

“เขาเค้นคำตอบจากเจ้ามิได้ จึงต้องให้ข้ามาจัดการเอง”

ได้ยินดังนั้น หัวใจของลั่วชิงยวนก็แตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ อีกครั้ง

เขายังคิดว่าตัวเองยังโหดร้ายมิพออีกหรือ จึงส่งนางให้ลั่วฉิงเช่นนี้

นี่ต้องการทรมานนางจนตายจึงจะหายแค้นหรืออย่างไร

ลั่วฉิงหยิบกล่องใบหนึ่งมาเปิดออก ข้างในเต็มไปด้วยแท่งเหล็กขนาดเท่าหัวแม่มือ

แล้วกล่าวอย่างแผ่วเบา “เจ้าน่าจะรู้ว่าข้าต้องการอะไร”

“หากตอนนี้เจ้าบอกวิธีใช้เข็มทิศอาณัติสวรรค์ ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”

“หากพลาดโอกาสนี้ ก็ต้องทนทุกข์ทรมานโดยเปล่าประโยชน์”

“เห็นเข็มเหล็กพวกนี้หรือไม่ ข้าตั้งใจลับให้คมถึงเพียงนี้เพื่อตอกเข้าไปในข้อต่อของเจ้า”

“ทีละนิ้ว ทีละนิ้ว ราวกับตอกตะปูทะลุแผ่นไม้ แต่เปลี่ยนเป็นทะลุร่างของเจ้าแทน”

“แต่ก็ยังสั้นไปหน่อย คงใช้ตอกได้แค่... บนนิ้วของเจ้า...”

ลั่วฉิงใช้แท่งเหล็กแหลมคมนั้นลากผ่านหลังมือของลั่วชิงยวน

ในชั่วขณะนั้น ลั่วชิงยวนก็ตัวสั่นสะท้าน

นางเงยหน้าจ้องมองลั่วฉิงแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าเก่งกาจนักมิใช่หรือ เหตุใดจึงใช้เข็มทิศมิได้เล่า”

“เรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในเมืองหลวงก่อนหน้านี้ ของในโลงศพของฮูหยินผู้เฒ่าลั่วถูกขโมย หอสมุทรมรกตถูกฆ่าล้าง ทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของเจ้าใช่หรือไม่!”

ลั่วฉิงแสยะยิ้มดูถูก “เป็นข้าแล้วอย่างไร? ข้าก็แค่ตามหาสมบัติล้ำค่าของแคว้นหลี”

“บัดนี้ได้มาแล้ว แต่กลับใช้มิได้ ข้าจะปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ ได้อย่างไร”

“ดังนั้น เจ้าคิดดีแล้วหรือยังว่าจะบอกข้าหรือไม่?”