ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1219

“แต่ก่อนหน้านี้ท่านอ๋องก็เคยรับลั่วเยวี่ยอิงเป็นพระชายารองมาก่อน เรื่องของลั่วเยวี่ยอิงกับเหยียนผิงเซียวก็ดังไปทั่ว ท่านอ๋องยังแต่งงานกับลั่วเยวี่ยอิง”

“ตอนนั้นท่านยังมิรู้สึกเสียหน้า เหตุใดจึงมารู้สึกตอนที่พระชายาอ๋องทำให้ท่านเสียหน้าเล่า!”

“ใช่ นี่มันมากเกินไปแล้ว!”

“ก่อนหน้านี้พระชายาอ๋องยังเป็นถึงมหาปราชญ์ ทั้งยังได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์หญิงด้วย! ท่านอ๋องช่างอาจหาญนัก บอกว่าจะฆ่าก็ฆ่า!”

“ท่านก็มิได้ฆ่าอย่างเปิดเผย แค่ไฟไหม้ พระชายาจึงสิ้นใจไป ใครจะมีหลักฐานว่าท่านเป็นคนฆ่า เฮ้อ...”

“น่าสงสารพระชายา ต้องอดทนมาตลอดชีวิต”

เพียงวันเดียว ชื่อเสียงของฟู่เฉินหวนก็เสื่อมเสียลงอย่างมาก

จือเฉาคุกเข่าร้องไห้อยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังครึ่งวัน เดิมทีอยากจะออกจากตำหนักอ๋องไป

แต่กลับถูกองครักษ์ขวางไว้ “เจ้าออกจากตำหนักมิได้”

“เหตุใด? พระชายาจากไปแล้ว ข้ามิอยากอยู่ในที่แห่งนี้แล้ว!” จือเฉาพูดพลางน้ำตาไหล

“ไม่มีเหตุผล เจ้าไปมิได้”

กล่าวจบ องครักษ์สองคนก็ลากจือเฉาไปขังไว้ในเรือนอีกแห่ง

“ปล่อยข้า! ปล่อยข้า!”

“พวกเจ้าจะทำอะไร!”

ประตูลั่นดาล จือเฉาทุบประตูอย่างสุดกำลังแต่ก็ไร้ผล

สุดท้ายก็ได้แต่นั่งร้องไห้บนพื้นด้วยความเสียใจ

ฟู่เฉินหวนไปซีหลิงเพื่อรับมือกับกองทัพแคว้นหลี โดยพาองครักษ์ในตำหนักไปด้วย การป้องกันจึงหละหลวมลง

ยามเย็น

ลั่วฉิงแอบเข้ามาในตำหนักอ๋องอย่างเงียบเชียบ

คนข้างนอกต่างก็บอกว่าลั่วชิงยวนตายแล้ว แต่นางยังคงสงสัย

เหตุใดฟู่เฉินหวนมิฆ่านางก่อนหน้านี้ แต่กลับมาฆ่าลั่วชิงยวนในคืนก่อนไปซีหลิง

เพราะกลัวว่านางจะไปกับเฉินชีหรือ?

คิดเช่นนี้ก็สมเหตุสมผล

เพียงแต่นางยังคงต้องการที่จะตรวจสอบให้แน่ใจ

นางใช้เวลาทั้งคืนค้นหาทุกห้องทุกเรือนในตำหนักอ๋อง

ลั่วฉิงอยากจะดูว่ายังมีส่วนไหนของศพที่กัดกินได้หรือไม่

สุดท้ายนางก็กอดท่อนแขนศพแล้วกัดกิน

แต่ขณะที่กำลังกัดกินอยู่นั้น ทันใดนั้นลั่วฉิงก็เห็นมือของศพ

ศพถูกไฟไหม้จนจำมิได้แล้ว

แต่กระดูกจะมิเปลี่ยนแปลง

บนกระดูกหลังมือของศพยังคงสมบูรณ์!

มิถูกต้อง!

นางเคยตอกแท่งเหล็กลงบนมือของลั่วชิงยวน ย่อมเป็นแผลที่รักษามิหายตลอดชีวิต!

ลั่วฉิงตกใจ รีบตรวจสอบมืออีกข้าง ตรวจสอบซ้ำแล้วซ้ำเล่า

นางเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

นี่มิใช่ศพของลั่วชิงยวน!

ลั่วชิงยวนยังมิตาย!