ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1221

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยแล้วยื่นมือออกไปนอกช่อง พยายามดึงถุงเข้ามาแล้วหยิบขวดยาออกมาทีละขวด

หลังจากตรวจสอบดูว่ามียาอะไรบ้าง ลั่วชิงยวนก็กินยาเม็ดหนึ่ง

นางกำลังจะถามฉู่จิ้งว่าหายาพวกนี้มาจากที่ใด แต่เมื่อมองไปที่มุมห้องก็กลายเป็นว่าฉู่จิ้งขดตัวหลับไปเสียแล้ว

ลั่วชิงยวนลากผ้าห่มมาห่มให้เขา

เมื่อเข้าเหมันตฤดู พลังของฉู่จิ้งจะอ่อนแอลง ทำให้เขาง่วงนอนและต้องจำศีล ปกติแล้วจะมิค่อยตื่นขึ้นมา

การออกไปหายาคงจะต้องใช้พลังทั้งหมดที่มี

ยาที่นำมาเพียงพอสำหรับพวกเขาใช้ในช่วงระยะเวลาหนึ่ง ได้แต่หวังว่าเหมันตฤดูจะผ่านพ้นไปโดยเร็ว

ในห้องลับที่มืดมิด ลั่วชิงยวนได้แต่นอนและกินเท่านั้น มองมิเห็นแสงตะวัน มีเพียงความมืดมิดมิรู้จบ

ห้วงเวลาแห่งความทุกข์ทรมานช่างยาวนานเหลือเกิน

เสบียงแห้งแข็งราวกับหิน ทั้งแห้งและแข็งจนกลืนลำบาก กลืนลงไปแล้วก็เหมือนกินใบมีด เจ็บคอมาก

บาดแผลทั่วร่างก็มิสามารถล้างทำความสะอาดได้ ได้แต่ใช้ผ้าสะอาดเช็ดรอบแผล ทายาและพันแผลใหม่ทุกวัน

ถึงแม้ว่าบาดแผลส่วนใหญ่จะมิแย่ลง แต่ก็มิได้ดีขึ้นเลย

ในห้องลับนั้นหนาวเหน็บ หนาวจนต้องห่มผ้าห่มสองผืนแต่ก็ยังคงรู้สึกหนาว

ผิวแห้งแตกไปหมด บางครั้งก็มีอาการคันและเจ็บแผล

การใช้ชีวิตในความมืดมิดเช่นนี้ทรมานลั่วชิงยวนจนแทบบ้า

ทุกวันนางจะไปดูที่หน้าต่าง เผื่อว่าจะมีคนมา ถึงแม้จะเปิดหน้าต่างได้เพียงชั่วครู่ก็ยังดี

นางจะได้สูดอากาศและมองเห็นแสงสว่างภายนอกบ้าง

แต่ก็ไม่มีเลย

ที่แห่งนี้ราวกับถูกผู้คนลืมเลือน ไม่มีใครจำได้ว่ายังมีคนถูกขังอยู่ที่นี่

ไม่สิ มิใช่คนแล้ว ถูกทรมานจนมิเหลือเค้าโครงมนุษย์แล้ว

นางมักจะคิดว่าตอนนี้ฟู่เฉินหวนกำลังทำอะไรอยู่ จะมีสักเสี้ยววินาทีที่นึกถึงนางหรือไม่ และคิดว่าตอนนี้จักรพรรดิสูงสุดเป็นอย่างไรบ้าง ยังมิรู้สถานการณ์ของนางอีกหรือ

แต่มิว่าจะคิดมากแค่ไหน เมื่อตื่นขึ้นมา ทุกอย่างก็ยังคงเป็นเพียงภาพลวงตา

ฉู่จิ้งหลับตลอดเวลา บางครั้งก็ตื่นขึ้นมากินยาแล้วก็นอนต่อ การหลับใหลของเขาจะค่อย ๆ ฟื้นฟูบาดแผล