ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1224

ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาดุจสายน้ำ เลือดเอ่อล้นขึ้นมาในลำคอ

“เป็นอย่างไรบ้าง?” ฉู่จิ้งขมวดคิ้ว

“มิเป็นอะไร” ลั่วชิงยวนพยายามพยุงตัวเองขึ้น สิ่งที่ทรมานยิ่งกว่าคือแสงแดดที่แยงตาในขณะนี้

แสบตามากจนน้ำตาไหลมิหยุด

“พระชายา พระชายา!” จือเฉาโผเข้ามาหาพลางร้องไห้โฮ “พระชายา โชคดีเหลือเกินที่ท่านปลอดภัย”

“ตอนที่ยังวุ่นวาย พวกเราหนีไปตอนนี้กันเถิดเจ้าค่ะ ” จือเฉาจูงมือลั่วชิงยวน แล้วรีบหนีออกจากประตูหลัง

นางยังจำคำพูดของซูโหยวได้ ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้แล้ว ต้องพาพระชายาออกไปก่อนที่จะเกิดเรื่องใหญ่โต

มิเช่นนั้นหากทุกคนรู้ว่าพระชายายังมิตาย พระชายาอาจจะออกไปมิได้แล้ว

ลั่วชิงยวนถูกพาตัวออกจากประตูหลัง แสงแดดแยงตาจนมองมิเห็นทางข้างหน้า

เมื่อขึ้นรถม้าได้จึงรู้สึกดีขึ้นบ้าง

“พระชายา เหตุใดท่านจึงร้องไห้หรือเจ้าคะ” จือเฉารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา

สักพักฉู่จิ้งก็ขึ้นรถม้าตามมา “พระชายาของเจ้าถูกขังอยู่ในห้องลับที่มืดมิดนานเกินไป ยังปรับตัวเข้ากับแสงภายนอกมิได้”

ได้ยินดังนั้น จือเฉาก็รีบหยิบห่อผ้ามาจากกล่อง แล้วหยิบเสื้อคลุมสีดำตัวใหญ่ออกมา

แล้วคลุมศีรษะให้ลั่วชิงยวน

ร่างผอมบางถูกคลุมด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่ยิ่งทำให้ดูบอบบาง

“เตรียมพร้อมถึงเพียงนี้เลยหรือ?” ลั่วชิงยวนเห็นของในกล่อง

จือเฉาพยักหน้า แล้วตอบว่า “บ่าวทราบว่าพระชายาถูกขังอยู่ที่นี่ บ่าวรอโอกาสช่วยพระชายาออกมาตลอดเจ้าค่ะ”

“ครั้งนี้พวกเราไปแล้วจะมิกลับมาอีก!”

ลั่วชิงยวนตกตะลึง นัยน์ตาฉายแววเศร้าหมอง

นางเปิดม่านมองตำหนักอ๋องเป็นครั้งสุดท้าย ในใจไม่มีความอาลัยแม้แต่น้อย

นางพยายามรั้งไว้แล้ว ทำทุกอย่างแล้ว แต่จำต้องจากที่นี่ไปตลอดกาล ในใจพลันรู้สึกซับซ้อน

“ครั้งนี้เจ้าจะไปที่ใด?” ฉู่จิ้งถาม

ลั่วชิงยวนครุ่นคิด ยังไม่มีคำตอบ