ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1231

บัดนี้การต่อสู้ระหว่างทั้งสองกองทัพหยุดลงแล้ว แต่ยังคงอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดต่อไป

ถึงแม้ว่าเฉินชีอยากจะฆ่าฟู่เฉินหวน แต่ก็มิยอมให้คนของตัวเองตายอย่างสูญเปล่า

หากพูดถึงกลยุทธ์ แม้แต่เฉินชียังต้องยอมรับว่าฟู่เฉินหวนเก่งกาจมาก ถือเป็นศัตรูที่แข็งแกร่ง

การจะฆ่าเขานั้นมิใช่เรื่องง่าย

ดังนั้นจึงหยุดรบก่อนแล้วค่อยหาโอกาส

หลายวันมานี้ เขาปลอมตัวเข้าไปในซีหลิงเพื่อสืบข่าวและสังเกตการณ์การป้องกันของซีหลิง

แต่การป้องกันของซีหลิงนั้นแปลกประหลาด เพราะมิเห็นเลยว่าคนอยู่ที่ไหน มิรู้ว่าที่ใดมีกำลังพลมาก ที่ใดมีกำลังพลน้อย

แม้แต่ร่องรอยของฟู่เฉินหวนก็ยังมิแน่นอน

เขาคิดว่าตัวเองสามารถเข้าไปในซีหลิงได้โดยไม่มีใครรู้ บนใต้หล้านี้มีน้อยคนนักที่จะมีวรยุทธ์สูงส่งเทียบเท่าเขา

แต่กลับหามิพบแม้กระทั่งที่ซ่อนของฟู่เฉินหวน

มีค่ายประจำการอยู่มิน้อย แต่เฉินชีก็ดูออกว่าทั้งหมดล้วนเป็นภาพลวงตาที่ใช้หลอกล่อเขา

วันนี้เฉินชียังคงเดินไปมาในซีหลิงเพื่อสำรวจไปรอบ ๆ และทันใดนั้นก็ได้รับจดหมายฉบับหนึ่ง

เมื่อเห็นเนื้อความในจดหมาย สีหน้าของเขาพลันเปลี่ยนไป

ก่อนจะรีบควบม้าออกไปทันที

......

อากาศกลับมาหนาวเย็น ลั่วชิงยวนกระแอมไอตลอดทาง

ขบวนเดินทางต้องหยุดเป็นพัก ๆ

ลั่วอวิ๋นสี่เดินทางไปไกลเพื่อเชิญหมอชื่อดังในท้องถิ่นมาตรวจชีพจรให้ลั่วชิงยวน

หลังจากที่หมอตรวจชีพจรให้ลั่วชิงยวนแล้ว สีหน้าก็มิดีขึ้น ได้แต่ส่ายหน้าถอนหายใจ

ทำให้ลั่วอวิ๋นสี่ร้อนใจ

“ท่านหมอ คุณหนูของข้าเป็นอย่างไรบ้าง? ช่วยเขียนใบเทียบยาให้หน่อยเถิด หากไม่มี ตอนนี้ข้าจะรีบไปหา”

แต่หมอกลับส่ายหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ตอนนี้กินยาอะไรไปก็ไร้ประโยชน์”

“ร่างกายของคุณหนูของเจ้าบอบบางราวกับกระดาษ อาจจะขาดได้ทุกเมื่อ มิรู้ว่าโดนอะไรมาถึงได้บาดเจ็บสาหัสเช่นนี้”

ตอนนี้ทำได้เพียงถนอมร่างกาย พยายามมีชีวิตอยู่ให้นานที่สุด

ลั่วอวิ๋นสี่ไปซื้อยากลับมาแล้ว จือเฉาจึงไปต้มยา

ลั่วอวิ๋นสี่นั่งลงข้างเตียง จับมือของลั่วชิงยวน “เจ้าเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร แค่เหมันตฤดูรอบเดียว เจ้าประสบพบเจออะไรมาบ้าง?”

นางมิอยากจะเชื่อ

ตอนนั้นลั่วชิงยวนแข็งแกร่งจนนางอิจฉา แต่ตอนนี้กลับมีใบหน้าซีดเซียว อ่อนแอ แก้มตอบจนเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละคน

“เรื่องมันยาว”

“เอาเป็นว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับหลางหลาง”

ลั่วอวิ๋นสี่พยักหน้า “ได้ ข้าจะมิบอกนาง”

“เจ้าจะไปซีหลิงเพื่อรักษาตัวหรือ? ต่อไปข้ายังไปหาเจ้าที่ซีหลิงได้หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนมิรู้จะตอบคำถามนี้อย่างไร

นางเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงตอบว่า “ข้ามิรู้ว่าตัวเองจะมีชีวิตอยู่ได้อีกนานเท่าใด พวกเจ้าคิดเสียว่าข้าตายแล้วก็ได้...”