ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1244

จากนั้นเขาก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า ดวงตาแดงก่ำ มือที่บีบคอของลั่วฉิงออกแรงมากขึ้น เสียงของเขาแหบพร่าด้วยความโกรธ “คืออะไร! วิธีนั้นคืออะไร!”

ลั่วฉิงถูกบีบคอจนหายใจมิออก แต่กลับมิตื่นตระหนกและยังคงแสยะยิ้ม

“ท่านอ๋อง อย่าทนอีกเลย ท่านฆ่าข้ามิได้หรอก”

“ตอนนี้ท่านคงจะทรมานมาก อยากฆ่าข้าแต่ฆ่ามิได้”

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า หากท่านฆ่าข้า บนใต้หล้านี้ก็จะไม่มีใครรู้วิธีแก้ไขการควบคุมของน้ำศักดิ์สิทธิ์อีก”

“ท่านอ๋อง ท่านแน่ใจหรือว่าจะใช้กำลังกับข้า?”

ลั่วฉิงมิกลัวแม้แต่น้อย ในดวงตายังมีแววท้าทาย

ในที่สุดฟู่เฉินหวนก็ปล่อยมือ ถอยหลังไปหลายก้าว แล้วกระอักเลือดออกมา รู้สึกเจ็บปวดจนเส้นเลือดที่หน้าผากปูดขึ้นมา

ความโกรธในใจทำให้เขาเกิดความคิดต่อต้านอย่างรุนแรง

ลั่วฉิงเห็นดังนั้นจึงยกยิ้มอย่างเย็นชา ค่อย ๆ เดินเข้าไปหา “น่าเสียดาย ตอนนี้ท่านรู้ความจริงก็สายไปแล้ว เฉินชีพาลั่วชิงยวนไปแล้ว”

“ส่วนจะโดนอะไรบ้าง ข้าเองก็มิรู้”

“คนที่ตายด้วยน้ำมือของเฉินชีมีมากมายมิต่างจากลั่วชิงยวนหรอก แค่กระบวนการทรมานอาจจะโหดร้ายหน่อย”

คำพูดเหล่านี้ยิ่งทำให้ฟู่เฉินหวนโกรธจัด

แต่เขาก็ได้แต่กำมือแน่นอดทน เขาทำอะไรลั่วฉิงมิได้

ลั่วฉิงกลับยิ่งได้ใจ แววตาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง “ท่านแกล้งให้นางตาย แล้วซ่อนนางไว้ก็เพื่อหลอกลวงข้าใช่หรือไม่ ทำให้ข้าคิดว่านางตายแล้ว ท่านจะได้แอบย้ายนางไปที่อื่น”

“น่าเสียดายที่นางมิรู้แผนการของท่าน”

“นางเกลียดท่านจนแทบบ้าจึงยอมไปกับเฉินชี”

“เป็นท่านที่ผลักนางลงเหวด้วยมือของท่านเอง!”

ลั่วฉิงหัวเราะเยาะอย่างผู้มีชัย

ฟู่เฉินหวนโกรธจนกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง เขามองลั่วฉิงด้วยแววตาดุดัน

“ข้าฆ่าเจ้ามิได้ แต่มิได้หมายความว่าไม่มีใครฆ่าเจ้าได้”

ฟู่เฉินหวนหันหลังเดินโซซัดโซเซจากไปด้วยความโกรธแค้น

ดวงตาของเขาแดงก่ำราวกับจะมีเลือดออก ในใจรู้สึกเสียใจอย่างที่สุด