ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1246

“ข้ารู้มากกว่าเฉินชีเยอะ”

ฉินอี้ใจกระตุก สตรีผู้นี้ดูอ่อนแอ แต่กลับพูดจาโอหัง

“ข้าเห็นใต้ตาขององค์ชายเป็นสีเขียวคล้ำ แก้มก็ตอบ คงจะกำลังกังวลเรื่องฝึกฝนวรยุทธ์กระมัง” ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

น้ำเสียงใส ๆ นั้นกลับทำให้ทุกคนตกใจ

ฉินอี้รู้สึกเสียหน้า กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “แค่ติดขัดเท่านั้น!”

ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “ทุกคนย่อมพบเจออุปสรรค แต่คนที่เจออุปสรรคห้าปีนั้นหาได้ยาก”

คำพูดที่เชื่องช้านั้นทิ่มแทงจุดอ่อนของฉินอี้

พูดต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้ ฉินอี้โกรธมาก

“หุบปาก!”

ในใจของฉินอี้ก็ตกใจ เหตุใดสตรีผู้นี้จึงรู้เรื่องนี้ แม้แต่เฉินชียังมิรู้เลย

เฉินชีได้ยินดังนั้นก็ประหลาดใจ แล้วหัวเราะเยาะ “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า... ห้าปีเลยรึ? องค์ชายช่างสมกับคำว่าไร้ความสามารถเสียจริง!”

ฉินอี้หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธและอับอาย เขามองเฉินชีด้วยความโมโห

เฉินชียกยิ้มท้าทาย “องค์ชาย คนที่ข้าพามามิใช่คนไร้ค่า ความสามารถของนางเหนือกว่านักบวชหญิงทุกคนในแคว้นหลี!”

คำพูดที่โอหังเช่นนี้ มีเพียงเฉินชีเท่านั้นที่พูดได้

แต่คำพูดนี้กลับสร้างศัตรูให้ลั่วชิงยวนมากมาย

ฉินอี้หัวเราะอย่างเย็นชา แล้วกล่าวว่า “เฉินชี หากเจ้าอยากพานางกลับแคว้นหลีก็ย่อมได้”

“หากนางสามารถปราบนักโทษชั่วช้าได้ ข้าจะไปกราบทูลเสด็จพ่อ ให้นางอยู่ในเมืองหลวง”

“มิเช่นนั้น นางก็มีแต่ตาย!”

“การฝึกฝนประจำวันของนักบวชหญิงแคว้นหลีคือการปราบนักโทษ ใช้ความสามารถในการทำนายปราบพวกเขา ใช้วิธีใดก็ได้”

“หากนางผ่านไปได้ ราชวงศ์จึงจะยอมรับนาง อนุญาตให้นางอยู่ในเมืองหลวง”

ลั่วชิงยวนตกตะลึง

นักโทษที่ฉินอี้พูดถึงคงมิใช่นักโทษทั่วไปอย่างแน่นอน

เขาต้องการแก้แค้นแทนเกาเหมียวเหมี่ยว หรือเกาเหมียวเหมี่ยวสั่งให้เขาทำเพื่อกำจัดนาง ดังนั้นคงมิใช่นักโทษทั่วไป

ด้วยสภาพร่างกายของลั่วชิงยวนตอนนี้ การไปปราบนักโทษก็เท่ากับไปตาย

เดิมทีคิดว่าเฉินชีจะปฏิเสธ แต่เฉินชีกลับหันมามองนาง แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวังขณะกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตกลง”

“นางจะมิทำให้ท่านผิดหวัง”