ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1247

นางเคยได้ยินชื่อเสียงของคนชั่วร้ายทั้งสิบคนนี้ แต่มินึกเลยว่าพวกเขาจะจับคนชั่วร้ายทั้งสิบคนมาจริง ๆ

นี่มิใช่เรื่องง่าย

และแต่ละคนก็มิใช่ว่าจะรับมือได้ง่าย ๆ

ลั่วชิงยวนต้องอยู่ในนี้เป็นเวลาเจ็ดวัน

ภายในเจ็ดวันต้องปราบพวกเขาให้ได้ และต้องรับประกันว่าตัวเองจะมิตายในมือด้วยน้ำมือของพวกเขา

นักโทษไม่มีสิทธิ์ดื่มน้ำศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นตอนนี้โอสถจตุรธาตุในร่างของลั่วชิงยวนจึงใช้มิได้ผล

นางค่อย ๆ เดินไปข้างหน้า ที่ลานชั้นในเงียบสงัด สายลมหนาวพัดผ้าคลุมตัวใหญ่ของนางจนเกิดเสียงผ้าสะบัดไปมา

เมื่อมาถึงห้องที่มีคนตาย ในจังหวะที่ผลักประตูเข้าไปก็มีความเย็นยะเยือกพัดเข้ามาปะทะใบหน้า

ศพนอนอยู่บนพื้น

แขนขาถูกแยกออกจากร่าง เลือดไหลนองเต็มพื้น

ลั่วชิงยวนเตรียมใจไว้แล้วจึงมิตกใจ แต่ก็ยังดีกว่าภาพที่นางจินตนาการไว้มาก

นางเข้าไปตรวจสอบศพ ดูเหมือนว่าจะตายมิเกินหนึ่งวัน

บาดแผลร้ายแรงอยู่ตรงกลางระหว่างหน้าอกและท้อง แสดงว่าถูกแทงจากด้านหน้า แผลเรียบเพราะคมมีด ส่วนแขนขาน่าจะถูกตัดหลังจากตายแล้ว

ลั่วชิงยวนตรวจสอบแล้วพบว่าไม่มีร่องรอยการต่อสู้บนศพ

เหมือนกับยืนอยู่เฉย ๆ แล้วถูกฆ่า ไม่มีแม้แต่รอยฟกช้ำ ไม่มีร่องรอยการต่อสู้แต่อย่างใด

ขณะตรวจสอบศพ นางก็พบรอยสักที่ไหล่ของเขา

รอยสักเป็นอักขระเวท

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อย

ยันต์ผนึกวิญญาณ

คนที่ถูกใช้ยันต์นี้ วิญญาณจะถูกผนึกไว้ในร่างตลอดกาล ไปเกิดใหม่มิได้

ยันต์ที่โหดร้ายเช่นนี้ปรากฏอยู่บนตัวเขาได้อย่างไร

ทันใดนั้นก็มีลมเย็นยะเยือกพัดมาจากด้านหลังของลั่วชิงยวน ทำให้รู้สึกหนาวไปถึงกระดูก

ประตูถูกปิดดังปัง

ความเย็นนั้นราวกับพิษงูที่แผ่ซ่านไปทั่ว แขนขาของนางค่อย ๆ แข็งทื่อด้วยความเย็นเหมือนถูกแช่แข็ง

ลั่วชิงยวนรีบหันหลังกลับไป

ใบหน้าของบุรุษที่แทบจะโปร่งใสปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตา เต็มไปด้วยพลังชั่วร้าย