ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1252

โฉวสือชีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงถอดเสื้อนั่งขัดสมาธิตรงหน้าลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนหยิบยันต์ออกมาแปะลงบนรอยสัก

พลันมีแสงสีทองปรากฏขึ้นบนรอยสัก

“เห็นหรือไม่ นี่แสดงว่ายันต์ผนึกวิญญาณมีอยู่จริง”

“เมื่อแก้ยันต์ผนึกวิญญาณแล้ว ที่นี่ก็จะมีเพียงรอยสักและแผลเป็น จะไม่มีอักขระเวทแสงสีทองนี้อีก”

ลั่วชิงยวนพยายามอธิบายให้พวกเขาฟัง

หากสามารถตกลงกันได้ด้วยดีก็ดีที่สุด นางมิอยากลงมือต่อสู้อีกแล้ว

นางสู้มิได้จริง ๆ

หงไห่และคนอื่น ๆ ฟังเข้าใจ จึงพยักหน้า “เช่นนั้นเจ้ารีบแก้ยันต์ผนึกวิญญาณให้เขาเถิด”

ลั่วชิงยวนก็บังเอิญทำได้ ใต้หล้านี้มีมิกี่คนที่แก้ยันต์ผนึกวิญญาณได้ และนางเป็นหนึ่งในนั้น

เพียงแต่ร่างกายของนางตอนนี้จะยิ่งเสียพลังมากขึ้น

นางหยิบยันต์ออกมา ก่อนจะใช้มีดกรีดนิ้วเพื่อใช้เลือดวาดยันต์ จากนั้นแปะลงบนหลังของโฉวสือชี วงแหวนแห่งเวทสีทองปรากฏขึ้นซึมเข้าไปในรอยแผลเป็นของยันต์ผนึกวิญญาณ

ไม่มีปฏิกิริยาใดอีก

“เสร็จแล้ว” ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างใจเย็น

โฉวสือชีหันไปมองไหล่ของตัวเอง ดูเหมือนจะมิรู้สึกอะไร “เสร็จแล้วหรือ?”

ลั่วชิงยวนจึงทดสอบให้พวกเขาดู ในรอยสักของยันต์ผนึกวิญญาณไม่มีอักขระเวทอยู่แล้ว กลายเป็นเพียงแผลเป็นธรรมดา

“หายไปแล้วจริงหรือ?!” หงไห่ตกใจ

“เก่งจริง ๆ!”

หงไห่รีบดึงโฉวสือชีขึ้นแล้วถอดเสื้อนั่งลงตรงหน้าลั่วชิงยวน “แก้ให้ข้า แก้ให้ข้าด้วย”

ลั่วชิงยวนใช้วิธีเดียวกันแก้ยันต์ผนึกวิญญาณให้เขา

แต่เมื่อถึงคนที่สาม ลั่วชิงยวนก็ทนมิไหว นางทรุดตัวลงคุกเข่า กระอักเลือดออกมา

“ข้าต้องพักก่อน การทำเช่นนี้ทำให้ข้าเสียพลังมาก” ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง