ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1255

ร่างผอมบางภายใต้ผ้าคลุมสีดำ ถึงแม้ว่าสีหน้าจะมิซีดเซียวเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็ยังคงซีดขาวอยู่บ้าง

นางเดินไปที่ลาน

หรี่ตามองแสงแดดยามเช้า

ดวงตาของนางยังคงมิค่อยชินกับแสง

ทำให้แสบตาจนน้ำตาไหล

ดูเหมือนว่าหลังจากที่ออกมาจากห้องลับ ดวงตาของนางก็มิสามารถทนแสงที่สว่างจ้าได้ มิรู้ว่าต่อไปจะหายหรือไม่

โฉวสือชีพาคนอื่น ๆ เดินมา

“สีหน้าของเจ้าดูดีขึ้นมาก” โฉวสือชีมองลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนพยักหน้า “แก้ยันต์ผนึกวิญญาณให้พวกเจ้าได้แล้ว”

ดังนั้น ลั่วชิงยวนจึงลงมือแก้ยันต์ผนึกวิญญาณให้ทุกคน

เมื่อเห็นว่ารอยแผลเป็นจากยันต์ไม่มีแสงสีทองอีกต่อไป ทุกคนก็ดีใจมาก

นี่หมายความว่าพวกเขาเป็นอิสระแล้ว!

หงไห่ยิ่งโหดเหี้ยม เขาหยิบมีดมาปาดรอยแผลเป็นที่ไหล่ออก แล้วกล่าวว่า “นับจากนี้ข้ามิใช่ทาสอีกต่อไปแล้ว!”

“ชาตินี้จะมิเป็นทาสอีกแล้ว!”

“ใครก็อย่าหวังจะสลักสิ่งนี้ให้ข้าได้อีก!”

มันเป็นการกระทำที่โหดร้ายนองเลือด แต่ลั่วชิงยวนกลับเห็นความตื่นเต้นดีใจในแววตาของหงไห่

ราวกับมิรู้สึกเจ็บปวด

ทุกคนต่างตื่นเต้น

ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “ข้าจะพาพวกเจ้าหนีออกไป”

กล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็เดินไปที่ประตู หยิบเข็มทิศอาณัติสวรรค์ออกมา วงแหวนแห่งเวทสีทองพลันผุดขึ้นมา นางฟาดฝ่ามือลงพื้นอย่างแรง

ส่งผลให้วงเวทเดิมถูกทำลาย

ลมพัดกระโชกแรงจนประตูเปิดออกทันใด

“ไป!”

ในขณะที่พวกเขาวิ่งออกจากประตู โฉวสือชีก็กำชับ “อย่าฆ่าใคร มิเช่นนั้นจะถูกจับอีก”

ทุกคนพุ่งออกจากค่ายทาสนักโทษระดับเทียน

ผู้คุมที่นี่รู้ตัวแล้ว จึงรีบวิ่งมาขวางพวกเขาไว้

อีกฝ่ายมีจำนวนมาก ทุกคนรู้สึกกดดัน