ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1257

หงไห่รีบเก็บมีด แล้วคุกเข่าลงข้างหนึ่งทันใด

คนอื่น ๆ ก็ทำเช่นเดียวกัน

ลั่วชิงยวนนั่งพิงเก้าอี้ แสงแดดส่องเข้ามาทางหน้าต่างส่องร่างของนางครึ่งหนึ่ง

ใบหน้างดงามนั้นครึ่งหนึ่งบริสุทธิ์ราวกับเทพธิดา อีกครึ่งหนึ่งกลับมืดมนราวกับปีศาจ

นางเลิกคิ้ว มิเอ่ยคำใดสักคำ

แต่สำหรับฉินอี้แล้ว สีหน้าเช่นนี้กลับเต็มไปด้วยการท้าทายและดูถูกเหยียดหยาม

วายร้ายทั้งสิบคนยอมสยบ!

ยอมสยบต่อสตรีผู้อ่อนแอชนิดที่ว่าต่อยทีเดียวก็ตาย!

มิใช่แค่ฉินอี้ที่ตกตะลึง

องครักษ์ชุดเกราะทั้งหมดต่างตกตะลึง

คนชั่วร้ายทั้งสิบคนมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ วิธีการโหดร้าย โดยเฉพาะหงไห่ที่แทบจะฆ่าทุกคนที่เห็น!

แต่ตอนนี้ พวกเขากลับคุกเข่าให้สตรีนางหนึ่ง

ภาพที่น่าตกใจนี้ทำให้ทั้งชั้นสองเงียบสงัด

ท่ามกลางความเงียบที่น่าตกใจนี้ ลั่วชิงยวนก็หยิบตำราอาคมนักบวชหญิงขึ้นมา แล้วโยนไปให้ฉินอี้

“คืนให้ท่าน”

ฉินอี้รับไว้ เขากำตำราอาคมแน่นจนเส้นเลือดที่หลังมือปูดขึ้นมา

เขาพยายามอดกลั้นโทสะ กล่าวว่า “ถึงจะเป็นเช่นนี้ ข้าก็ยังปล่อยพวกเจ้าไปมิได้”

“เจ้าทำให้วงเวทของค่ายทาสนักโทษวุ่นวาย วงเวทนั้นเป็นนักบวชหญิงคนก่อนที่ตั้งขึ้น ยากที่จะฟื้นฟู”

“พวกเจ้าหนีความผิดมิพ้นหรอก!”

ในตอนนั้นหงไห่และคนอื่น ๆ ก็ลุกขึ้น หงไห่ชี้มีดไปที่ฉินอี้ “ยังมิจบใช่หรือไม่!”

“คิดว่าพวกเรากลัวเจ้าหรืออย่างไร!”

“มิฆ่าคนในค่ายทาสนักโทษก็ดีแค่ไหนแล้ว พวกเจ้ายังจะหาเรื่องมิเลิกอีก!”

ฉินอี้มีแววตาที่ดุดัน หากพวกเขาขัดขืนก็มีเหตุผลที่จะฆ่าพวกเขาให้หมด!

ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างใจเย็น “อย่าเพิ่งลงมือ องค์ชายใหญ่ ท่านคิดว่ามีความเป็นไปได้หรือไม่...”

“หากข้าเปลี่ยนแปลงวงเวทได้ก็ฟื้นฟูให้สมบูรณ์ได้มิใช่หรือ?”

นางค่อนข้างรู้จักฉินอี้ เขามีพรสวรรค์ธรรมดาและฝึกฝนติดขัดมานาน บรรดาวายร้ายทั้งสิบคน มิว่าคนไหนก็สามารถเล่นงานเขาได้