ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1258

แววตาเฉียบคมดุดัน น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง กลับทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกถึงความตื่นตระหนกของนาง

ลั่วชิงยวนฟุบลงบนโต๊ะอย่างอ่อนแรง มองนางอย่างสะลึมสะลือ

พยายามถามอย่างมิยอมแพ้ “เหตุใด?”

เวินซินถงมีแววตาเย็นชา “เพราะเจ้าแตะต้องสิ่งที่มิควรแตะต้อง”

เวินซินถงชักมีดออกมา แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นเดินเข้าหาลั่วชิงยวน

“เจ้าเป็นคนของแคว้นเทียนเชวีย หากเจ้าสามารถใช้วงเวทนั้นได้ ตระกูลนักบวชหญิงจะมีหน้าไปพบใครได้?”

“ยิ่งไปกว่านั้น ข้าพยายามอย่างหนักกว่าจะขึ้นมาถึงตำแหน่งนี้ได้ ข้าจะมิยอมให้เจ้าคุกคามตำแหน่งของข้า”

“มิว่าเจ้าจะฟื้นฟูได้จริงหรือพูดโกหก ข้าก็จะมิไว้ชีวิตเจ้า!”

เวินซินถงเห็นว่าสตรีผู้นี้อ่อนแอและตัดสินใจฆ่านางแล้ว จึงพูดความในใจออกมา

กล่าวจบ เวินซินถงก็ใช้มีดแทงไปที่คอของลั่วชิงยวน

หมายจะปลิดชีพด้วยการแทงเพียงครั้งเดียว

แต่ในจังหวะที่ถูกแทง ลั่วชิงยวนก็คว้าข้อมือของนางไว้

ชั่วขณะนั้นเวินซินถงตกตะลึง

นางมิได้โดนพิษหรอกหรือ?

ลั่วชิงยวนออกแรงบีบข้อมือของนาง เวินซินถงเจ็บจนมือสั่น ปล่อยมีดหล่นลงพื้น

แต่เวินซินถงตอบสนองอย่างรวดเร็ว อีกมือหนึ่งคว้ามีดแทงไปที่คอของลั่วชิงยวนอย่างแรง

ลั่วชิงยวนหลบทัน แล้วคว่ำโต๊ะด้วยฝ่ามือเดียวพร้อมเตะออกไป รีบถอยห่างจากเวินซินถง

เวินซินถงถูกบังคับให้ถอยหลังไปหลายก้าว แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

ในใจตกใจมาก สตรีผู้นี้ดูอ่อนแอ แต่กลับแข็งแกร่งนัก!

มิได้การ! ต้องฆ่านางให้ได้!

เวินซินถงถือมีดกระโจนเข้าไปอีกครั้ง

จิตสังหารแผ่ซ่าน ทุกท่วงท่าหมายเอาชีวิต

นางเคยพยายามปราบคนชั่วร้ายทั้งสิบมาก่อน ใช้พลังไปมากมายแต่ก็ล้มเหลว

หากข่าวที่ลั่วชิงยวนทำสำเร็จแพร่ออกไป ย่อมเป็นภัยคุกคามต่อตำแหน่งนักบวชหญิงของนาง!

“ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดฉินอี้ที่ไร้ความสามารถยังสามารถนำองครักษ์ชุดเกราะได้ แล้วมิใช่ว่าลั่วชิงยวนเก่งกว่าเขามากหรอกหรือ?”

ฉินอี้ที่เพิ่งเดินมาถึงบันไดได้ยินดังนั้นก็มีสีหน้ามิพอใจ

เขามิอยากขึ้นไป จึงหันหลังกลับลงบันไดไป

“อีกอย่าง ดูเหมือนว่าท่านนักบวชหญิงจะปราบคนวายร้ายทั้งสิบมิได้กระมัง?”

เฉินชีพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

ลั่วชิงยวนสังเกตเห็นเงาที่แวบผ่านบันไดไป

ฉินอี้

เฉินชีคนนี้มิหาเรื่องคนอื่นก็คงมิสบายใจ

เขามีชีวิตอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ก็เพราะมีความสามารถจริง ๆ

เวินซินถงมีสีหน้าบึ้งตึง มองเฉินชีด้วยสายตาเย็นชา “แม่ทัพเฉิน ระวังคำพูดด้วย!”

กล่าวจบ นางก็สะบัดแขนเสื้อเดินออกไปพร้อมกับโทสะ