ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1262

ในคืนนั้น

ฉินอี้มาถึงโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง แล้วถามผู้ใต้บังคับบัญชา “แจ้งทุกคนแล้วหรือยัง?”

“แจ้งหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ! คืนนี้เมื่อประตูเมืองเปิด ก่อนฟ้าสางจะมีคนเข้าเมืองอย่างน้อยห้าร้อยคน!”

ฉินอี้พยักหน้า ยกยิ้มมุมปาก “ห้าร้อยกว่าคน คงจะพอจัดการสิบวายร้ายและสตรีที่อ่อนแอคนเดียวได้”

ผู้ใต้บังคับบัญชาตอบ “แน่นอนว่าพอพ่ะย่ะค่ะ! คนห้าร้อยกว่าคนนั้นมิใช่คนธรรมดา แม้แต่ทหารหุ้มเกราะก็มิแน่ว่าจะรับมือได้พ่ะย่ะค่ะ”

“อย่าว่าแต่สตรีอ่อนแอผู้นั้นเลย แค่สิบวายร้ายก็ยังพอจะรับมือได้พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินอี้พอใจมาก กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ต้องทำให้แนบเนียน อย่าให้เฉินชีรู้ว่าเป็นฝีมือของเรา”

“องค์ชายใหญ่โปรดวางพระทัยพ่ะย่ะค่ะ!”

......

รุ่งเช้าวันต่อมา

ลั่วชิงยวนพาสิบวายร้ายมาที่ถนนเสวียนอู่

ถนนสายนี้ตรงไปยังประตูวังหลวง

แต่เมื่อมาถึงถนนสายนี้กลับมิคึกคักเหมือนเคย จากที่ร้านค้าทั้งสองฝั่งเคยเต็มไปด้วยลูกค้า บัดนี้ถนนเงียบสงัด

จิตสังหารแผ่ซ่านไปทั่ว

ในโรงน้ำชาและโรงเตี๊ยมมีบุรุษสตรีมากมายนั่งอยู่ การแต่งกายของพวกเขานั้นหาได้ธรรมดาไม่

โฉวสือชีสำรวจรอบ ๆ แล้วเตือนด้วยเสียงแผ่วเบา “คนพวกนี้ดูมีพิรุธ”

“ระวังตัวด้วย”

สิบวายร้ายต่างก็ระแวดระวัง เตรียมพร้อมตลอดเวลา

แต่ยิ่งเดินไปข้างหน้า ก็ยิ่งพบว่ามีคนอยู่ข้างหน้าอีกมากมาย

แววตาของคนเหล่านั้นดุดัน จ้องมองมาที่พวกเขา

ร่างบอบบางของลั่วชิงยวนซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าคลุมตัวใหญ่ ลมพัดผ้าคลุมปลิวไสว เผยให้เห็นร่างที่ผอมบาง

ใบหน้าซีดเซียวยิ่งดูอ่อนล้า

มีคนในโรงเตี๊ยมข้างทางพูดขึ้น “ก็แค่สตรีที่อ่อนแอมากมิใช่หรือ? นางปราบสิบวายร้ายได้อย่างไร?”

“ใช่ ทุกปีพวกเราก็เข้าร่วมการทดสอบ แต่เข้าสำนักนักบวชมิได้ สตรีที่อ่อนแอผู้นี้กลับถูกนักบวชหญิงเชิญเข้าสำนักนักบวช ช่างไร้เหตุผล!”

“ที่สำคัญคือ เหตุใดสิบวายร้ายนี้จึงยอมสยบต่อนาง? พวกมันคิดจะทำอะไรกัน?”

“คงหวังหน้าตาของนางกระมัง ดูสิ หน้าตาของนางงดงาม คงจะล่อลวงสิบวายร้ายสำเร็จ จึงปราบพวกมันได้”

มีคนมากมายพูดจาหยาบคายน่ารังเกียจ

ถือดาบยาวและมีด หมายจะฆ่านาง

สิบวายร้ายรีบเข้าต่อสู้และล้อมลั่วชิงยวนไว้

มีศัตรูมากมาย แต่ลั่วชิงยวนยังคงมีสีหน้าสงบนิ่ง มิตื่นตระหนกเลย

ฉินอี้มองดูเหตุการณ์อยู่ที่ชั้นบน

“หากสตรีผู้นี้มิใช่ศัตรูก็คงดี ท่าทางสงบนิ่งเมื่อเผชิญกับอันตรายของนางช่างมีเสน่ห์นัก”

บนถนนที่เงียบสงัดเกิดการต่อสู้อันดุเดือด

ส่วนในโรงเตี๊ยมและโรงน้ำชามีคนมากมายแอบดูอยู่

แม้แต่เฉินชีก็อยู่ที่นั่นด้วย

เขายืนพิงหน้าต่างมองด้วยความสนใจ มิได้ตั้งใจจะเข้าไปช่วย

เขายังอยากเห็นภาพหมาป่าล่าเหยื่ออยู่

ลั่วชิงยวนมองไปรอบ ๆ ด้วยความระมัดระวัง เสียงคมดาบและกระบี่กระทบกันดังอยู่ข้างหู เห็นเพียงการต่อสู้รอบกาย การล้อมโจมตีนั้นราวกับภูเขาสูงที่มิสามารถปีนข้ามไปได้

ความรู้สึกกดดันถาโถมเข้ามา

สิบวายร้ายยังคงสามารถปกป้องลั่วชิงยวนได้ในช่วงแรก