ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1265

ของประดับบนตู้ ม้วนตำราที่เปิดอยู่บนโต๊ะ ยังคงเหมือนกับตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่ก่อนจะตาย

เพียงแต่ประตูและหน้าต่างปิดสนิท ทำให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

นางเปิดหน้าต่างแล้วไปนั่งลงบนเตียงพลางมองภาพวาดอาวุธในม้วนตำรา

ตอนนั้นนางดูสิ่งนี้ก็เพื่อเลือกอาวุธที่เหมาะมือ

ตำรายังคงเปิดค้างอยู่หน้านี้

แม้แต่ลมก็มิเคยพัดพลิกหน้ากระดาษเลยหรือ?

ความรู้สึกนี้ทำให้นางรู้สึกราวกับกลับไปยังวันนั้น ชั่วขณะนั้น ประหนึ่งว่าเวลามิเคยผ่านไป

มินาน นางกำนัลก็นำอาภรณ์และของใช้ต่าง ๆ มาให้

ลั่วชิงยวนจัดวางสิ่งของตามความเคยชิน แล้วจึงออกจากห้องไป

เมื่อออกไปก็เห็นเฉินชี

เขาเดินเข้ามาด้วยท่าทีกอดอก “อาเหลาสมกับเป็นอาเหลาจริง ๆ”

ลั่วชิงยวนมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหม่า แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อย่าเรียกข้าว่าอาเหลาอีก”

ตอนนี้นางยังมิอยากให้ใครรู้ว่านางคือนักบวชหญิงคนก่อนที่ตายไปแล้ว

เนื่องจากยังมิพบตัวคนที่สังหารนาง จึงมิอาจเปิดเผยได้

“ก็ได้ เช่นนั้นจะให้ข้าเรียกเจ้าว่าอะไร? ชิงยวนรึ? ข้ามิชอบเลย” เฉินชีครุ่นคิด

ลั่วชิงยวนมองเขาอย่างใจเย็น “ตามใจเจ้า”

นางเดินจากไป

เฉินชีเดินตาม “เช่นนั้นก็เรียกเจ้าว่าอาเหลา”

ลั่วชิงยวนหรี่ตาลง “เฉินชี เจ้าฟังข้ารู้เรื่องหรือไม่?”

เฉินชีพูดด้วยรอยยิ้ม “แค่ล้อเล่นน่า”

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าต้องการสมุนไพร เจอบัวถวายหรือยัง?”

“มิเจอ ข้าค้นทั่วเมืองหลวงแล้ว ไม่มีบัวถวายเลย”

ได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็มีสีหน้าเคร่งขรึม นางต้องรักษาอาการบาดเจ็บจึงต้องการบัวถวาย

บาดแผลในร่างกายมิได้เกิดขึ้นเพียงชั่วข้ามคืนแต่สะสมมานานแล้ว ตอนนี้อาศัยเพียงโอสถต่อชีวิตเก้าภพที่ช่วยยืดอายุให้ยืนยาวขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้น เพราะวงเวทในตำหนักอ๋องถูกทำลาย นางจึงได้รับผลสะท้อนกลับแบบทวีคูณ

มีเพียงบัวถวายที่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดจากผลสะท้อนกลับได้