ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1267

นางรีบเข้าไปดู

เฉินชีในชุดเกราะเดินมาหานางอย่างองอาจ บนใบหน้ามีรอยยิ้มหยิ่งผยอง

เขาเดินเข้ามาหมายจะกอดนาง “คิดถึงข้าหรือ?”

ยังมิทันได้สัมผัสลั่วชิงยวน มือของลั่วชิงยวนก็ยันหน้าอกของเขาไว้

นางมองเฉินชีด้วยแววตาเย็นชา “ฟู่เฉินหวนอยู่ที่ใด?”

เฉินชีเลิกคิ้ว “ที่แท้เจ้ามาเพราะเขา ข้าจะพาเจ้าไปดูเขาเอง”

ในป่าเงียบสงัด

ลั่วชิงยวนเดินตามเฉินชี เดินผ่านต้นไม้ใบหญ้า หัวใจนางเต้นระรัว

มือเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ

มิรู้ว่าเพราะเหตุใด นางถึงรู้สึกกลัวผลลัพธ์

ยังมิทันได้ยินเสียงของฟู่เฉินหวน เฉินชีก็หยุดเดิน

เขาหลีกทางให้ แล้วโน้มตัวเข้ามากระซิบข้างหูนางด้วยรอยยิ้ม

“ดูสิ เขาอยู่ตรงนี้”

“อาเหลา ข้าแก้แค้นให้เจ้าแล้ว”

ภาพที่ปรากฏต่อหน้าคือฟู่เฉินหวนที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น

เลือดท่วมกาย ไร้ซึ่งลมหายใจ

บนร่างกายและใบหน้าเต็มไปด้วยรอยจากคมดาบ

แต่ยังคงจำได้ว่านั่นคือฟู่เฉินหวน!

ในชั่วขณะนั้น ลั่วชิงยวนราวกับถูกบีบคอ นางหายใจมิออกจนแทบจะยืนมิอยู่

เขาตายแล้ว

เขาตายแล้วหรือ?!

เขาจะตายได้อย่างไร

ลั่วชิงยวนตกตะลึงราวกับถูกฟ้าผ่า นางมองศพนั้นด้วยดวงตาแดงก่ำ

เฉินชีจงใจเข้ามาใกล้นาง “อาเหลา ข้าแก้แค้นให้เจ้าแล้ว เจ้าอยากจะระบายอารมณ์อีกหรือไม่? ข้าจงใจเก็บศพเขาไว้ให้ครบถ้วน เจ้าอยากจะทำอะไรก็เชิญเลย!”

พูดจบ เฉินชีก็หยิบกระบี่เล่มหนึ่งมายัดใส่มือของลั่วชิงยวน

แล้วยังจับมือนางไว้แน่น กดกระบี่ลงบนร่างของฟู่เฉินหวน