ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1271

ลั่วชิงยวนมองทุกคนด้วยแววตาเย็นชา ถึงแม้ภายนอกจะดูอ่อนแอ แต่แววตากลับดุร้ายราวกับสัตว์ป่า

ทำให้ทุกคนใจกระตุก

เริ่มรู้สึกหวาดกลัว

จั๋วฉ่างตงจ้องมองนาง “เจ้าเก่งนักก็ฆ่าข้าสิ ข้ามิเชื่อหรอกว่าเจ้าจะกล้าฆ่าคนที่นี่!”

“เจ้าอยากลองดูรึ?” ลั่วชิงยวนออกแรงบีบ บีบจนจั๋วฉ่างตงหายใจมิออก ดิ้นรนสุดกำลังอย่างสิ้นหวัง

ตอนนี้ลั่วชิงยวนใช้พลังทั้งหมดที่มี ร่างกายอ่อนแอ แต่ยังพยายามฝืนไว้

บุรุษที่สั่งให้ตีนางเอ่ยขึ้น “ลั่วชิงยวน อย่าคิดว่าเจ้าถูกเลือกเข้ามาเป็นกรณีพิเศษแล้วจะมีอภิสิทธิ์”

“หากเจ้ากล้าทำร้ายนาง ข้าจะทำให้เจ้าตายอย่างไร้ที่ฝัง”

ลั่วชิงยวนหันไปมองคนพูดแล้วยกยิ้มเย้ยหยัน “แน่นอนว่าข้ามีอภิสิทธิ์มากกว่าคนไร้ค่าเช่นเจ้า”

รอยยิ้มและแววตาที่ดูถูกเหยียดหยามนั้น ทำให้เซี่ยหลิงรู้สึกกระทบอย่างแรง เขาจ้องมองลั่วชิงยวนด้วยความโกรธ

“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?!”

ลั่วชิงยวนมิกลัวการข่มขู่ ยังคงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“อายุยี่สิบแปดแล้ว ยังเป็นแค่นักบวชชั้นผู้น้อย”

“หากเจ้ามิใช่คนไร้ค่าแล้วคืออะไรเล่า?”

สิ้นคำนั้น คนรอบข้างก็กลืนน้ำลายด้วยความประหม่า

พูดเช่นนี้ได้หรือ?

อายุเป็นสิ่งสำคัญมากสำหรับสำนักนักบวช

เพราะทุกคนที่นี่ล้วนถูกเลือกเข้ามาฝึกฝนตั้งแต่เด็ก แต่สุดท้ายมีเพียงคนเดียวที่เป็นนักบวชระดับสูงได้

เมื่ออายุมากขึ้น คนที่มีความสามารถก็จะได้รับตำแหน่งในเมืองหลวง

โดยทั่วไปแล้ว คนที่มีอายุมากกว่ายี่สิบห้าแล้วยังไม่มีตำแหน่ง อยู่ที่สำนักนักบวชก็มีแต่จะกินแล้วก็นอน นี่คือคนไร้ค่า

ถือว่าเป็นความอัปยศ

เพียงแต่ไม่มีใครกล้าพูดต่อหน้า มิกล้าแม้แต่นินทาลับหลัง

แต่สตรีอ่อนแอผู้นี้กลับกล้าพูดจาโอหัง เยาะเย้ยเซี่ยหลิงต่อหน้า

แต่นางรู้ได้อย่างไรว่าเซี่ยหลิงอายุเท่าใด?

เซี่ยหลิงโกรธจัด พลางกำมือแน่น