ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1273

เวินซินถงเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา เซี่ยหลิงรีบตามหลังไป

“ซินถง เจ้าโกรธหรือ?” เซี่ยหลิงรีบแก้ตัวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ข้าก็มินึกว่าจะเป็นเช่นนี้”

ในที่สุดเวินซินถงก็ทนมิไหว พลันหยุดเดิน

“เจ้ามาพูดกับข้าจะมีประโยชน์อันใด? จะแก้ไขอย่างไร เจ้าก็ไปคิดเอง” เวินซินถงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

กล่าวจบก็หันหลังเดินจากไป

เซี่ยหลิงร้อนใจ รีบตามไปด้วยความกังวล “ข้ารู้ว่าเจ้าต้องโกรธ เจ้าสบายใจได้ ข้าจะมิยอมให้นางคุกคามตำแหน่งของเจ้า!”

“ข้าเคยบอกแล้วว่าจะช่วยให้เจ้าได้ครองตำแหน่งนักบวชระดับสูง คำสัญญานี้จะคงอยู่จนกว่าชีวิตจะหาไม่”

เซี่ยหลิงแสดงท่าทีจริงจัง

แต่เวินซินถงกลับขมวดคิ้ว “นั่นเป็นเรื่องของเจ้า ข้ามิสนใจ”

“อย่าคิดว่าช่วยข้าแล้ว ข้าจะสำนึกบุญคุณ เจ้าอย่าหวังจะได้อะไรจากข้า นี่คือสิ่งที่เราตกลงกันไว้ตั้งแต่แรก”

“ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่เจ้าต้องการ ข้าก็ให้มิได้”

เวินซินถงแวบมองเซี่ยหลิงด้วยแววตาลึกซึ้ง

“อย่าตามข้ามา ข้ามิชอบ” กล่าวจบ เวินซินถงก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยหลิงมิได้ตามไป ได้แต่มองแผ่นหลังของเวินซินถงด้วยความเศร้าใจ

......

ลั่วชิงยวนพักผ่อนในห้องหนึ่งวัน

ถึงแม้ว่ายาที่อวี๋โหรวมอบให้จะได้ผลบ้าง แต่สำหรับร่างกายของลั่วชิงยวนตอนนี้ ยานั้นเหมือนดั่งหยดน้ำที่ร่วงลงทะเล

แทบมิได้ผลเลย

ช่วงเย็นเฉินชีก็มา

ลั่วชิงยวนที่นอนอิงอยู่บนเตียงกำลังไอ

เฉินชีค่อย ๆ เดินเข้ามา “เหตุใดร่างกายของเจ้ายังมิหายดีอีก?”

เฉินชีเดินมานั่งข้างเตียง

เขายื่นมือไปแตะหน้าผากของนางแล้วพลันตกใจเล็กน้อย ปลายนิ้วลูบผ่านแก้มสัมผัสกับคราบเลือดนั้น

“บาดเจ็บหรือ? ผู้ใดทำ?”

เฉินชีมองนางด้วยสายตาเป็นห่วง