ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1275

ฟู่เฉินหวนหาได้แปลกใจไม่ คนที่ปรากฏตัวที่นี่ได้ย่อมมิใช่คนธรรมดา

เขามิได้ตอบ เพราะกำลังครุ่นคิด

ฉินอี้พูดต่อ “คนของเฉินชีล้อมภูเขาทั้งลูกไว้แล้ว เจ้าบาดเจ็บสาหัส ออกไปเองมิได้หรอก”

“มีเพียงการไปกับข้าเท่านั้น ข้าจึงจะพาเจ้าออกจากที่นี่ได้”

“อีกอย่าง เจ้าก็น่าจะสัมผัสได้ถึงจิตสังหารของเฉินชี ถึงแม้ว่าเจ้าจะรอดชีวิตออกจากภูเขาลูกนี้ก็เข้าเมืองหลวงมิได้อยู่ดี และไม่มีทางได้พบลั่วชิงยวน”

“ทั่วแผ่นดินแคว้นหลี มีเพียงข้าเท่านั้นที่ช่วยเจ้าได้”

ฟู่เฉินหวนหรี่ตาลง “เงื่อนไขคืออะไร?”

“เจ้าอุตส่าห์มาช่วยข้า คงต้องมีเงื่อนไขกระมัง”

ฉินอี้ยกยิ้ม “ข้าชอบคบหากับคนฉลาด!”

“สิ่งเดียวที่ข้าอยากทำ ก็คือฆ่าเฉินชี!”

แววตาของฉินอี้เต็มไปด้วยจิตสังหาร

เฉินชีควบคุมกองทัพ มักทำอะไรตามใจชอบ

ถึงแม้ว่าภายนอกจะเชื่อฟังราชวงศ์ แต่ความจริงแล้วเขาแทบมิยอมรับข้อบังคับของราชวงศ์ มิเคยเห็นใครอยู่ในสายตา

ยิ่งไปกว่านั้น เขามิเคยนับถือองค์ชายผู้นี้เลย คอยแต่จะเยาะเย้ยเสมอเมื่อมีโอกาส

สิ่งที่เขาอยากทำมากที่สุดในชีวิตคือ ฆ่าเฉินชี!

ฟู่เฉินหวนดูออก ฉินอี้มิได้โกหกเรื่องนี้ ความเกลียดชังในดวงตาของเขาแทบจะพวยพุ่งออกมา

“ได้ ข้าจะช่วยเจ้าฆ่าเฉินชี”

“ข้าต้องการเพียงลั่วชิงยวน!”

ได้ยินดังนั้นฉินอี้ก็ยกยิ้ม แล้วกล่าวอย่างมีเลศนัย “มินึกเลยว่าเจ้าแห่งสงครามแห่งแคว้นเทียนเชวียจะหมกมุ่นในความรักปานนี้”

“แต่หากเจ้าจะพาลั่วชิงยวนไป คงจะยากหน่อย”

ฟู่เฉินหวนมีแววตาที่สงบนิ่ง ความรู้สึกเศร้าถาโถมในใจขณะกล่าวว่า “ข้ามิได้จะพานางไป”

“แล้วเจ้าจะทำกระไร?” ฉินอี้มิเข้าใจ

“ใช้เวลาที่เหลือช่วยเหลือนางและอยู่เคียงข้างนาง”

นี่เป็นความปรารถนาเดียวในใจของเขาตอนนี้

ฉินอี้ครุ่นคิด แล้วพยักหน้า “อืม ซาบซึ้ง”

“เรื่องนี้ข้าช่วยเจ้าได้”

“แต่เจ้าต้องเชื่อฟังข้า เมื่อถึงเวลา ข้าถึงจะพาเจ้าไป”

ฟู่เฉินหวนตอบ “ได้ แต่ขอเร็วหน่อย”

ในวินาทีต่อมา แววตาของเฉินชีก็เต็มไปด้วยความโกรธ ใบหน้าเต็มไปด้วยกลื่นอายสังหาร

ฟู่เฉินหวนอีกแล้ว!

นางยังลืมเขามิได้!

เฉินชีเดินจากไปด้วยโทสะ

เขากลับไปที่พักของตน

ในห้องที่ว่างเปล่า เฉินชีนั่งดื่มสุราอยู่บนพื้น ทันใดนั้นก็มีนางรำแต่งตัวยั่วยวนเดินเข้ามา

นางกระโดดขึ้นไปร่ายรำอยู่เบื้องหน้าเขา

เฉินชีดื่มสุรา พลางมองดูอย่างสนใจ

หลังจากร่ายรำเสร็จ ร่างอันเย้ายวนก็เดินด้วยปลายเท้าเข้าไปตรงหน้าของเฉินชี ก่อนจะโอบรอบคอและนั่งลงซบอ้อมอกของเขา

“ท่านแม่ทัพ ชอบการร่ายรำของข้าในวันนี้หรือไม่เจ้าคะ?”

เฉินชียกยิ้มพลางเชยคางของนาง แล้วโน้มตัวเข้าไปสูดดมเบา ๆ “วันนี้ใช้น้ำหอมกลิ่นกล้วยไม้หรือ?”

“เจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพชอบหรือไม่?”

“ชอบสิ” เฉินชีเผยรอยยิ้ม ทว่าแววตากลับฉายแวบจิตสังหาร

ทันใดนั้นก็บีบคอของนางอย่างแรง