ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1276

“ใครให้เจ้าใช้กลิ่นกล้วยไม้? คิดว่าตัวเองคู่ควรกับมันรึ?”

แววตาอันชั่วร้ายและกลิ่นอายสังหารทั่วร่างที่แผ่ออกมาทำให้หลานจีหวาดกลัวจนต้องดิ้นรนอย่างสุดชีวิต

“ท่าน… ท่านแม่ทัพ ท่านเป็นให้ข้าใช้มันเองนะเจ้าคะ”

ดวงตาของเฉินชีเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น เขาโยนหลานจีออกจากห้องอย่างโหดร้าย

“นับตั้งแต่วันนี้ห้ามใช้น้ำหอมกลิ่นกล้วยไม้อีก ไสหัวไป!”

หลานจีล้มออกมานอกห้องอย่างแรงจนกลิ้งตกขั้นบันไดและกระอักเลือดออกมา ทำให้ตกอยู่ในสภาพที่ดูมิได้อย่างยิ่ง

นางเงยหน้าขึ้นด้วยความมิอยากเชื่อ มิเข้าใจว่าเหตุใดอารมณ์ของท่านแม่ทัพถึงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

เมื่อก่อนเขาชอบดูนางร่ายรำเป็นที่สุด และชอบกลิ่นหอมของกล้วยไม้บนตัวของนางด้วยเช่นกัน

เหตุใดจู่ ๆ ถึง…

หลานจีพยายามลุกขึ้นจากพื้นพลางมองไปที่เฉินชีที่ยังคงดื่มอยู่ในห้อง “ท่านแม่ทัพมีเรื่องอันใดมิสบายใจใช่หรือไม่เจ้าคะ หลานจียินดีช่วยแบ่งเบาความกังวลให้ท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ!”

ทันใดนั้นก็มีบุคคลหนึ่งก้าวออกมาจากด้านหลัง ร่างนั้นเดินผ่านหน้านาง และได้ตบนางอย่างแรง

ทำให้หลานจีล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

“ไล่ให้เจ้าไสหัวไปแต่กลับมิทำ จะรอข้ามาถลกหนังรึไร?” ดวงตาของเกาเหมียวเหมี่ยวเย็นชาและแฝงความเย่อหยิ่งเอาไว้

หลานจีจ้องมองเกาเหมียวเหมี่ยวด้วยความขุ่นเคือง

เกาเหมียวเหมี่ยวที่ถูกหลานจีจ้องมองเช่นนั้นก็โมโหจนคว้าคอหลานจีแล้วลากนางมาข้างหน้า

“กล้ามองข้าเยี่ยงนี้ ข้าว่าคงมิต้องเก็บลูกตาของเจ้าไว้แล้วกระมัง!” ขณะที่พูดนางก็ทำท่าจะควักลูกตาของหลานจีออกมา

เสียงของเฉินชีที่ทุบขวดสุราด้วยความเหลืออดดังออกมาจากในห้อง “พอแล้ว!”

“ไสหัวไปเสีย!”

เกาเหมียวเหมี่ยวถึงได้ปล่อยหลานจีไป

นางจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเย็นชา “ก่อนหน้านี้เฉินชีเคยปกป้องเจ้า แต่จากนี้เขาจะมิปกป้องเจ้าอีกต่อไปแล้ว หากเจ้าบังอาจทำตัวสามหาวกับองค์หญิงเช่นข้าอีก ข้าก็มีวิธีมากมายที่จะทำให้เจ้าต้องทุกข์ทรมานเสียยิ่งกว่าตาย!”

หลานจีล้มลงกับพื้น พลางมองไปยังเฉินชีที่อยู่ในห้องด้วยดวงตาแดงก่ำ และจากไปอย่างรวดเร็ว

พร้อมกับหลั่งน้ำตาด้วยความเสียใจ

เกาเหมียวเหมี่ยวมองตามหลังหลานจีที่กำลังเดินจากไปและยิ้มอย่างเย็นชา มิช้าก็เร็วนางจะต้องปลิดชีพคนสารเลวนี้ให้ได้

จากนั้นเกาเหมียวเหมี่ยวก็เดินเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นเฉินชีที่ดื่มอยู่คนเดียว นางก็นั่งลง