ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1278

“ได้ยินมาว่านางจะประลองกับจั๋วฉ่างตงที่หอรักษ์ดาราในวันพรุ่ง”

แม้หลายปีมานี้จั๋วฉ่างตงจะมิได้ดำรงตำแหน่งขุนนางใด ๆ แต่กำลังความสามารถของนางก็ถือว่าโดดเด่นที่สุดในบรรดาคนรุ่นเดียวกันอย่างแน่นอน

“แล้วเจ้ามิช่วยนางเล่า? เหตุใดจึงปล่อยให้นางขโมยโอสถทะลวงปราณไป?”

ขณะนี้ เฉินชีที่อยู่ในห้องเดินออกมาอย่างช้า ๆ พร้อมมองไปยังทิศทางที่ลั่วชิงยวนหนีไปด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

ริมฝีปากของเขาเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา

“ข้าชอบที่เห็นนางอยู่ในสภาพบาดเจ็บเลือดตกยางออก”

“ยิ่งนางจนมุมข้าก็ยิ่งปรีดา”

เฒ่าโอสถขมวดคิ้วและส่ายหัวด้วยอารมณ์ซับซ้อน “สตรีบ้านไหนได้เจอเจ้า ถือว่าโชคร้ายที่สุดจริง ๆ”

……

หลังจากกลับมาถึงห้องอย่างปลอดภัยแล้ว ลั่วชิงยวนก็รีบเปลี่ยนอาภรณ์และนั่งขัดสมาธิบนตั่งนุ่มข้างหน้าต่าง

นางหยิบโอสถทะลวงปราณ และนำเข็มทิศอาณัติแห่งสวรรค์ออกมาทำการบำเพ็ญตน

แค่คืนเดียวก็เพียงพอที่จะนำเอาประสิทธิภาพสูงสุดของโอสถทะลวงปราณออกมาได้

แม้จะมิสามารถฟื้นฟูพลังยุทธได้อย่างสมบูรณ์ แต่ก็สามารถฟื้นคืนมาได้อย่างน้อยเจ็ดถึงแปดในสิบส่วน

เพียงแค่จัดการกับจั๋วฉ่างตงได้ก็พอแล้ว

……

วันต่อมาเวลารุ่งสาง

บริเวณรอบ ๆ หอรักษ์ดาราเต็มไปด้วยผู้คน

สถานที่แห่งนี้ถือเป็นจุดชมปรากฏการณ์บนท้องฟ้ายามค่ำคืน และเป็นแท่นประลองที่ยอดเยี่ยมในยามกลางวันเช่นกัน

สถานที่แห่งนี้กว้างขวางเป็นอย่างมาก

เหล่านักบวชเกือบทั้งสำนักต่างพากันมา รวมถึงใบหน้าที่คุ้นเคยและมิคุ้นเคยอีกมากมาย

แม้แต่เฉินชีก็มาด้วย เขามากับเวินซินถง ทั้งสองนั่งกันคนละฟากของแท่นประลอง กำลังไขว้ขามองนางด้วยความสนใจ

ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวังอันร้อนแรง

ลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นชุดสีขาวทั้งตัว เมื่อนางเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า ก็เห็นว่ารูปร่างของนางดูผอมซูบอ่อนแรงราวกับจะถูกพัดหายไปกับสายลมได้ทุกเมื่อ

แม้ผู้คนจะดูถูกลั่วชิงยวนที่มีสภาพอ่อนแอเช่นนี้ แต่ท้ายที่สุดแล้ว คนอย่างนางก็ยังได้รับการยอมรับตากเชื้อสายของเหล่านักบวช เพราะหากมีคนที่อ่อนแอป่วยไข้เช่นนี้จริง ๆ ก็มักจะถูกขับไล่ไปทันทีแล้ว

เพราะสำหรับกลุ่มสำนักนักบวชแล้วนั่นถือเป็นขยะไร้ค่า

ซึ่งลั่วชิงยวนก็เป็นเช่นนั้น

แต่พวกเขาก็ยังคงประหลาดใจกับโฉมหน้าของลั่วชิงยวน