ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1280

ลั่วชิงยวนถูกแส้ฟาดจนกระอักเลือด ทำให้อาภรณ์ชุดขาวของนางมีรอยเปื้อนสีแดง

มีรอยแส้ที่น่าสะเทือนใจพาดอยู่บนหลังของนางเป็นเส้น ๆ

ทุกคนที่อยู่รอบนอกต่างรู้สึกหวาดกลัว

มีคนที่อดมิได้ที่จะกระซิบขึ้นว่า “มิยุติธรรมเลย คนหนึ่งมีอาวุธ แต่อีกคนไม่มี นี่มันจงใจแกล้งกันชัด ๆ มิใช่หรือ”

“ชู่! พระนางเป็นองค์หญิง ถึงพระนางจะจงใจฆ่าลั่วชิงยวน แล้วใครจะพูดอะไรได้ ระวังไว้เถิด หากนางจับได้ เจ้าได้เดือดร้อนแน่”

ทุกทิศมีแต่ความเงียบงัน

ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

ใครใช้ให้เกาเหมียวเหมี่ยวเป็นองค์หญิงเล่า?

นางคือองค์หญิงที่ได้รับความโปรดปรานมาตั้งแต่ยังเล็ก

นางกลายเป็นคนเย่อหยิ่งบ้าอำนาจ และวิธีการของนางเลวทรามมิน้อยไปกว่าเฉินชีเลย

ทุกคนในที่นี้ล้วนไม่มีใครกล้าขัด

ทว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยลั่วชิงยวนได้ แต่คนผู้นั้นกลับนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ พลางมองลั่วชิงยวนที่ถูกฟาดบนพื้นจนร่างกายเต็มไปด้วยเลือด

มีแสงประกายเจิดจ้าอยู่ในดวงตาของเขา

และเจือไปด้วยความยินดีปรีดา

ลั่วชิงยวนกลิ้งไปบนพื้นและทันใดนั้นก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

นางเงยหน้าขึ้นมาและเห็นสายตาที่แสดงถึงความตื่นเต้นดีใจของเฉินชี เขามองนางพลางเลิกคิ้วและพูดว่า “ขอร้องข้าสิ ขอร้องให้ข้าช่วยเจ้า”

เสียงอันแผ่วเบานี้ทำให้หัวใจของลั่วชิงยวนสั่นสะท้าน

เหตุใดเฉินชีจึงมีปฏิกิริยาเช่นนั้น?

นางได้กินโอสถจตุรธาตุไปแล้ว

หากฟู่เฉินหวนได้มาเห็นสภาพของนาง เขาคงมิสามารถทนเห็นลั่วชิงยวนเป็นอันตรายได้แม้แต่น้อย

หรือว่าเฉินชีกลายเป็นบ้าไปแล้ว?

สำหรับคนปกติแล้วยิ่งใส่ใจมากเท่าไร ก็จะยิ่งทนเห็นอีกฝ่ายเจ็บปวดได้น้อยลงเท่านั้น

แต่ยิ่งเฉินชีใส่ใจ เขากลับยิ่งตื่นเต้นดีใจมากขึ้นที่เห็นอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บอย่างนั้นหรือ?

ลั่วชิงยวนแอบก่นด่าอยู่ในใจพลางกำหมัดแน่น

ขณะนั้น เกาเหมียวเหมี่ยวก็ค่อย ๆ หยิบแส้ขึ้นมาอีกครั้งและมองไปที่เฉินชี “ดูเหมือนว่าเจ้ามิคิดจะขอร้องข้าแล้วสินะ”

ทว่าขณะนั้น ลั่วชิงยวนก็ยกเท้าเกี่ยวแส้ยาวไว้ นางใช้สองมือคว้าแส้ยาวและพันกับมือของเกาเหมียวเหมี่ยว

เกาเหมียวเหมี่ยวตะลึงงันไปชั่วขณะ ขณะที่พยายามจะดิ้นให้หลุด นางก็ประหลาดใจเมื่อพบว่าลั่วชิงยวนพันข้อมือของนางไว้แน่น

เพียงตวัดมือกลับ ก็สามารถจับแขนของนางไขว้หลังได้ทันที

ลั่วชิงยวนลงมืออย่างรวดเร็วและไร้ความปรานี นางใช้แส้ยาวเป็นเชือกมัดเกาเหมียวเหมี่ยวและพันคอของอีกฝ่ายอย่างแน่นหนา

นางถีบเกาเหมียวเหมี่ยวลงกับพื้นและผูกปมที่ด้านหลัง

ร่างกายเปื้อนเลือดของนางเหยียบหลังเกาเหมียวเหมี่ยวอย่างดุดันรุนแรง

“เจ้าประเมินตัวเองสูงไปมากนัก ไม่มีแส้นี้แล้วเจ้าจะทำอะไรได้?”

ดวงตาของลั่วชิงยวนเยือกเย็นและดุร้าย

นางยกมือเช็ดเลือดตรงมุมปาก

นอกแท่นประลองมีแต่ความเงียบงัน

ทุกคนต่างตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

“นางเป็นบ้าไปแล้วรึ? กล้าเหยียบองค์หญิงเลยหรือ?”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย