ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1280

ลั่วชิงยวนถูกแส้ฟาดจนกระอักเลือด ทำให้อาภรณ์ชุดขาวของนางมีรอยเปื้อนสีแดง

มีรอยแส้ที่น่าสะเทือนใจพาดอยู่บนหลังของนางเป็นเส้น ๆ

ทุกคนที่อยู่รอบนอกต่างรู้สึกหวาดกลัว

มีคนที่อดมิได้ที่จะกระซิบขึ้นว่า “มิยุติธรรมเลย คนหนึ่งมีอาวุธ แต่อีกคนไม่มี นี่มันจงใจแกล้งกันชัด ๆ มิใช่หรือ”

“ชู่! พระนางเป็นองค์หญิง ถึงพระนางจะจงใจฆ่าลั่วชิงยวน แล้วใครจะพูดอะไรได้ ระวังไว้เถิด หากนางจับได้ เจ้าได้เดือดร้อนแน่”

ทุกทิศมีแต่ความเงียบงัน

ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

ใครใช้ให้เกาเหมียวเหมี่ยวเป็นองค์หญิงเล่า?

นางคือองค์หญิงที่ได้รับความโปรดปรานมาตั้งแต่ยังเล็ก

นางกลายเป็นคนเย่อหยิ่งบ้าอำนาจ และวิธีการของนางเลวทรามมิน้อยไปกว่าเฉินชีเลย

ทุกคนในที่นี้ล้วนไม่มีใครกล้าขัด

ทว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถช่วยลั่วชิงยวนได้ แต่คนผู้นั้นกลับนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ พลางมองลั่วชิงยวนที่ถูกฟาดบนพื้นจนร่างกายเต็มไปด้วยเลือด

มีแสงประกายเจิดจ้าอยู่ในดวงตาของเขา

และเจือไปด้วยความยินดีปรีดา

ลั่วชิงยวนกลิ้งไปบนพื้นและทันใดนั้นก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก

นางเงยหน้าขึ้นมาและเห็นสายตาที่แสดงถึงความตื่นเต้นดีใจของเฉินชี เขามองนางพลางเลิกคิ้วและพูดว่า “ขอร้องข้าสิ ขอร้องให้ข้าช่วยเจ้า”

เสียงอันแผ่วเบานี้ทำให้หัวใจของลั่วชิงยวนสั่นสะท้าน

เหตุใดเฉินชีจึงมีปฏิกิริยาเช่นนั้น?

นางได้กินโอสถจตุรธาตุไปแล้ว

หากฟู่เฉินหวนได้มาเห็นสภาพของนาง เขาคงมิสามารถทนเห็นลั่วชิงยวนเป็นอันตรายได้แม้แต่น้อย

หรือว่าเฉินชีกลายเป็นบ้าไปแล้ว?

สำหรับคนปกติแล้วยิ่งใส่ใจมากเท่าไร ก็จะยิ่งทนเห็นอีกฝ่ายเจ็บปวดได้น้อยลงเท่านั้น

แต่ยิ่งเฉินชีใส่ใจ เขากลับยิ่งตื่นเต้นดีใจมากขึ้นที่เห็นอีกฝ่ายได้รับบาดเจ็บอย่างนั้นหรือ?

ลั่วชิงยวนแอบก่นด่าอยู่ในใจพลางกำหมัดแน่น

ขณะนั้น เกาเหมียวเหมี่ยวก็ค่อย ๆ หยิบแส้ขึ้นมาอีกครั้งและมองไปที่เฉินชี “ดูเหมือนว่าเจ้ามิคิดจะขอร้องข้าแล้วสินะ”