ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1284

ลั่วชิงยวนตกตะลึง อารมณ์ความรู้สึกของนางดำดิ่ง

เป็นไปตามที่นางคาดเดาเอาไว้ว่ามิเหลือแม้แต่ศพอย่างนั้นหรือ?

“มิพบศพด้วยซ้ำ” อวี๋โหรวกล่าวเสียงขรึม

ดวงตาของลั่วชิงยวนหม่นลง ดูเหมือนว่าร่างนั้นจะถูกกำจัดไปแล้วจริง ๆ ส่วนจะกำจัดอย่างไรและทิ้งไว้ที่ไหน บางทีอาจมีเพียงฆาตกรเท่านั้นที่รู้

“น่าเสียดายจริง ๆ” ลั่วชิงยวนทอดถอนใจด้วยความเสียดาย

อวี๋โหรวจ้องนางด้วยสายตาจริงจังและพูดอย่างหนักแน่น “มิน่าเสียดายหรอก ข้าเชื่อว่าเจ้าจะกลายเป็นนางคนต่อไป!”

ทันใดนั้น สายตาที่จริงจังของอวี๋โหรวก็ทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกเย็นวาบไปถึงสันหลัง

และยังสงสัยด้วยว่าอวี๋โหรวจะสังเกตเห็นอะไรบางอย่างหรือไม่

ทว่าแม้แต่ศิษย์น้องหญิงก็จำนางมิได้ อีกทั้งอวี๋โหรวก็มิได้สนิทสนมกับนาง แล้วจะจำนางได้อย่างไร

ลั่วชิงยวนยิ้มและกล่าวว่า “ข้าจะถือว่านั่นคือคำปลอบใจก็แล้วกัน”

อวี๋โหรวพูดอย่างจริงจัง “ข้ามิได้ปลอบใจเจ้า ข้าพูดจริง”

หลังจากนั้น อวี๋โหรวก็ยิ้มอีกครั้งและพูดว่า “ทางข้ายังพอมียาอยู่บ้าง หากเจ้าต้องการอะไรก็บอกข้าได้เลย”

ลั่วชิงยวนมิค่อยเข้าใจว่า เหตุใดอวี๋โหรวถึงทำดีกับนาง

นางมิค่อยรู้จักอวี๋โหรวมากนัก ในภาพจำของนาง อวี๋โหรวเป็นเพียงแม่นางที่อ่อนแอมากคนหนึ่งเท่านั้น

แต่ยามนี้เมื่อเห็นสายตามุ่งมั่นและจริงจังของนาง ลั่วชิงยวนก็คิดว่าอวี๋โหรวต้องเป็นคนที่มีจิตใจเข้มแข็งมาก

เพราะในดวงตาของนางไม่มีความขลาดกลัวหรือการหลบเลี่ยง แต่มีแววตาที่แน่วแน่เป็นอย่างยิ่ง

“หากให้พูดตรง ๆ ตอนนี้ข้าต้องการเครื่องยาสมุนไพร”

“ชื่อว่าบัวถวาย”

“แต่ ณ เมืองหลวงในเวลานี้คงไม่มีของสิ่งนั้นแล้วล่ะ”

“มิรู้ว่าทางสำนักนักบวชพอจะมีหรือไม่?”

เมื่อคืนที่ไปหอปรุงโอสถนางได้ลองหาดูแต่ก็พบว่าไม่มีบัวถวาย

มิรู้ว่าเหตุใดจู่ ๆ ของสิ่งนี้ถึงขาดแคลน

แม้แต่ทางเฒ่าโอสถก็ยังไม่มี

ต้องรอดูว่าคนอื่น ๆ ในสำนักนักบวชจะมีสิ่งอยู่ในมือหรือไม่

อวี๋โหรวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “บัวถวายรึ?”

“ได้ ข้าจะไปดูให้”