ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1286

ภายในห้องบรรทมอันโอ่อ่า

ฉินอี้เดินมาที่ข้างเตียงด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล

ยามนี้เกาเหมียวเหมี่ยวได้ทำแผลและกินโอสถเรียบร้อยแล้ว แต่ใบหน้าของนางยังคงซีดอยู่เล็กน้อย

เมื่อเห็นฉินอี้เดินมาหาด้วยใบหน้าฟกช้ำและเปื้อนเลือด เกาเหมียวเหมี่ยวจึงมองเขาด้วยความมิอยากเชื่อ

“ท่านแพ้ลั่วชิงยวนรึ?”

ฉินอี้ขมวดคิ้วเป็นปม พลางมองบาดแผลของเกาเหมียวเหมี่ยวด้วยความกังวลและพูดว่า “เหมียวเหมี่ยว บาดแผลเจ้าสาหัสมาก ช่วงสองวันนี้เจ้าควรพักผ่อนให้ดีก่อน อย่าเพิ่งเดินไปไหนมาไหนเลย”

ทว่าเกาเหมียวเหมี่ยวกลับมิได้สนใจในความห่วงใยของฉินอี้

นางจ้องมองฉินอี้ด้วยความโมโหแล้วยกฝ่ามือฟาดไปหนึ่งฉาด

ฉินอี้มิประหลาดใจแม้แต่น้อย แต่กลับมองเกาเหมียวเหมี่ยวด้วยสีหน้าจริงจังและเป็นห่วง

“เหมียวเหมี่ยว...”

เกาเหมียวเหมี่ยวโมโหมากจนเอามือฟาดเขาสองครั้งติดต่อกัน

และแสดงความเกรี้ยวกราดออกมา “ขยะไร้ค่า! ขยะไร้ค่า!”

“ท่านเป็นถึงองค์ชายผู้สูงส่ง แต่กลับถูกลั่วชิงยวนจัดการจนมีสภาพเช่นนี้ อับอายจนมิรู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ใด!”

เกาเหมียวเหมี่ยวโกรธจนแทบอยากจะฉีกลั่วชิงยวนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ดวงตาของฉินอี้หรี่ลง แต่กลับมิได้โกรธ เขาเดินไปข้างหน้าและปลอบนาง “เหมียวเหมี่ยว อย่าโกรธไปเลย”

“เป็นพี่ใหญ่เองที่ไร้ประโยชน์และมิสามารถแก้แค้นให้เจ้าได้”

“แต่มิเป็นไรหรอก นางมิรอดแน่!”

เกาเหมียวเหมี่ยวโมโหมากจนอยากจะไปหาเรื่องลั่วชิงยวนอีกครั้ง แต่ความเจ็บปวดที่บาดแผลก็ทำให้นางถึงกับต้องงอตัว

ฉินอี้รีบประคองนาง “เหมียวเหมี่ยว อย่าดื้อเลย พักผ่อนก่อนเถิด!”

เกาเหมียวเหมี่ยวถูกส่งกลับไปที่เตียง

นางจ้องไปที่ฉินอี้ด้วยความมิพอใจและพูดด้วยความโกรธ “หม่อมฉันจะไม่มีทางปล่อยให้ลั่วชิงยวนได้อยู่อย่างสุขใจเด็ดขาด!”

“เจ้าวางใจเถิด” ฉินอี้พูดปลอบ

หลังจากกำชับด้วยความเป็นห่วงอยู่หลายคำ ฉินอี้ก็จากไปอีกครั้ง

……

ด้านลั่วชิงยวนถูกนำตัวไปที่คุกใหญ่

แขนขาของนางถูกล่ามโซ่ นางถูกคุมตัวอยู่ในห้องขัง

แสงสลัวและอากาศที่ชื้นหนาวทำให้ลั่วชิงยวนนึกถึงความทรงจำอันน่ากลัวบางส่วนขึ้นมา นางอดมิได้ที่จะรู้สึกหนาวไปถึงกระดูกสันหลัง

หลังจากถูกขังไว้ครู่หนึ่ง นางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินมาอย่างเชื่องช้าและสม่ำเสมอดังขึ้นจากด้านนอก