ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1287

ในห้องขังอันเงียบงัน เสียงเฆี่ยนตีดังชัดเจนจนเหมือนได้ยินเสียงผิวหนังฉีกออกเป็นชิ้น ๆ

ทำเอาคนที่ได้ยินรู้สึกใจสั่น

ที่มุมตรงทางเดิน บุรุษสวมหน้ากากที่อยู่ข้างหลังฉินอี้กำหมัดแน่นในทันที

ฝ่ามือถูกจิกจนเกือบจะเลือดออก

ฟู่เฉินหวนที่ได้ยินเสียงนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงและอดมิได้ที่จะพุ่งไปหา

แต่ฉินอี้คว้าข้อมือของเขาเอาไว้

“เฉินชีจะมาช่วยนางเอง”

“หากตอนนี้เจ้าถูกจับได้ก็ช่วยนางออกไปมิได้ แล้วพวกเจ้าก็จะต้องตายอยู่ที่นี่”

“ด้วยตัวตนของเจ้า มีแต่จะต้องเผชิญกับจุดจบที่น่าอนาถยิ่งกว่าเดิม”

ฟู่เฉินหวนกำหมัดแน่น เขาก้าวถอยหลังมาหนึ่งก้าวและอดทนต่อไป

ฝ่ามือของเขาเหงื่อออก

เมื่อได้ยินเสียงเฆี่ยนตีอย่างต่อเนื่องแต่ไม่มีเสียงร้องของความเจ็บปวด ก็สามารถบอกได้ว่า ลั่วชิงยวนกำลังทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดมากเพียงใด

นั่นทำให้ฟู่เฉินหวนรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก

ทว่าเขาทำได้เพียงเฝ้ามองจากที่ไกล ๆ มิสามารถเข้าไปใกล้หรือช่วยนางได้

เสียงแส้ดังขึ้นอย่างมิหยุดหย่อน และเสียงแส้ในแต่ละครั้งนั้นดูเหมือนจะฟาดลงไปที่หัวใจของฟู่เฉินหวน

จนเลือดสด ๆ ไหลออกมาเป็นทาง

เวลาเหมือนจะผ่านไปอย่างเชื่องช้า และเสียงแส้นั้นก็ยังมิหยุด ทำให้ฟู่เฉินหวนมิสบายใจและมิสามารถสงบลงได้

จนตอนนี้เหงื่อออกไปทั่วทั้งตัว

“เฉินชียังมิมาอีก!” ฟู่เฉินหวนรู้สึกร้อนใจขึ้นมา

“หากเป็นเช่นนี้ต่อไปนางต้องตายแน่!”

ร่างกายของนางจะทนได้อย่างไร!

เมื่อเทียบกับฟู่เฉินหวนที่กำลังกระวนกระวายใจร้อนราวกับไฟเผา ฉินอี้กลับดูสงบละสุขุมกว่ามาก

เขาเอามือไพล่หลังพลางพูดอย่างมิใส่ใจ “มิต้องรีบร้อน เฉินชีมิยอมให้นางตายหรอก”

“เฉินชีคงกำลังมา”

“รออีกสักหน่อยเถอะ”

และในขณะนั้น

ณ จวนของเฉินชี ภายในเรือนปีกข้างกำลังมีการบรรเลงดนตรีและร่ายรำ

เฉินชีเอนหลังพิงเก้าอี้พลางดื่มสุราและเพลิดเพลินไปกับการร่ายรำของหลานจีอย่างสบายใจอารมณ์