ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1288

ทันทีที่คำกล่าวเหล่านี้หลุดออกมา

ร่างกายของฟู่เฉินหวนก็แข็งทื่อ

ดวงตาของฉินอี้เต็มไปด้วยความคาดหวังอันร้อนแรง

ตั้งแต่เล็กจนโต แม้เขาจะเป็นองค์ชาย แต่ก็มีเพียงมิกี่คนที่ให้ความเคารพเขา

แม้กระทั่งน้องสาวของเขาเองก็มักจะลงมือทำร้ายเขาบ่อย ๆ โดยมิไว้หน้ากันเลยแม้แต่น้อย

ส่วนคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคืออ๋องผู้เป็นเทพสงครามเทพแห่งแคว้นเทียนเชวียและผู้สำเร็จราชการผู้ยิ่งใหญ่ในใต้หล้า

เขาจึงตั้งตารอที่จะได้เห็นฟู่เฉินหวนคุกเข่าด้วยความเคารพ

ฟู่เฉินหวนกำหมัดแน่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ที่จริงเขาสามารถเจรจากับฉินอี้ได้ และมีเงื่อนไขต่าง ๆ มากมายที่เขาสามารถพูดคุยกับอีกฝ่ายได้

ทว่าการเจรจาต้องอาศัยยุทธวิธีและที่สำคัญกว่านั้นคือ ต้องมีจิตใจที่สงบมั่นคง

แต่ในเวลานี้ ฟู่เฉินหวนมิสามารถทำเช่นนั้นได้

เขาแทบจะรอมิไหวแล้ว

ดวงตาของเขาขรึมลง พลางยกเสื้อคลุมขึ้นและคุกเข่าลง

เสียงดังตึงเมื่อเข่ากระทบพื้นนั้นเจือไปด้วยความอึดอัดกลัดกลุ้ม แต่เป็นเสียงที่ฉินอี้ฟังแล้วรู้สึกสบายหูเป็นอย่างยิ่ง

มิอาจปฏิเสธได้ว่าตอนนี้เขาพอใจอย่างถึงที่สุด

นี่เป็นความรู้สึกที่เขาพยายามเสาะหามาตลอดหลายปีแต่ก็มิเคยได้มันมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เวลานี้ คนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาคือบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดของแคว้นเทียนเชวีย

เป็นผู้ที่สูงส่งเกินเอื้อมในแคว้นเทียนเชวีย

ตลอดชีวิตนี้ของฟู่เฉินหวนคงคุกเข่าแค่ต่อหน้าเสด็จพ่อของเขาเท่านั้นกระมัง

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉินอี้ก็คลี่ยิ้มพอใจ

“ดี ในเมื่อเจ้าจริงใจเช่นนี้ ข้าจะช่วยเจ้าก็แล้วกัน”

พูดจบ ฉินอี้ก็สาวเท้าไปที่ห้องขัง

จากนั้นฟู่เฉินหวนก็ค่อย ๆ ยืนขึ้นพลางมองไปที่ห้องขังด้วยความกังวล และเฝ้าดูลั่วชิงยวนที่เนื้อตัวเปื้อนเลือดจากการถูกทรมานอยู่ในระยะไกล

เมื่อมองตามหลังฉินอี้ไป เขาก็มุ่งหวังอย่างร้อนใจว่าฉินอี้จะเดินให้เร็วกว่านี้

ฉินอี้มาถึงห้องขัง