ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1292

ลั่วชิงยวนมองอวี๋โหรวด้วยความประหลาดใจ อวี๋โหรวกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คราวก่อนเจ้ามิได้ถามข้าหรอกหรือว่ามีสิ่งนี้หรือไม่ นี่เป็นดอกสุดท้ายที่ข้าเหลืออยู่”

“คราวนี้เจ้าถูกฮองเฮาทำร้ายบาดเจ็บสาหัส ข้าคิดว่าเจ้าย่อมต้องการสิ่งนี้เป็นแน่ จึงได้นำมาให้”

ลั่วชิงยวนได้ฟังก็รู้สึกตื้นตันใจยิ่งนัก นางมิคาดคิดว่าอวี๋โหรวจะมอบสิ่งนี้แก่นาง

ด้วยว่ายามนี้ ต่อให้หาทั่วทั้งเมืองหลวงก็หาสิ่งนี้มิได้แล้ว

“ขอบคุณ” ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างซาบซึ้งใจ

ยามนี้นางต้องการสิ่งนี้ยิ่งนัก

“มิต้องเกรงใจ” อวี๋โหรวแย้มยิ้ม

จากนั้นทั้งสองก็เข้าวังไปด้วยกัน กลับไปยังที่พำนักของสำนักนักบวชของพวกนาง

การใช้บัวถวายนั้นจำต้องใช้สมุนไพรอื่นร่วมด้วย อวี๋โหรวจึงไปยังคลังโอสถเพื่อนำสมุนไพรมามากมาย

ลั่วชิงยวนจึงก่อไฟต้มยาในลาน

หลังจากกินยาเข้าไป ลั่วชิงยวนก็รู้สึกถึงกระแสความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่าง

สิ่งนี้มีสรรพคุณหลักในการรักษาบาดแผลภายในและฟื้นฟูลมปราณ แต่เมื่อบาดแผลภายในหายดีแล้วย่อมส่งผลดีต่อบาดแผลภายนอกด้วยเช่นกัน

อวี๋โหรวเห็นว่าหลังจากนางกินยาแล้วสีหน้าของนางก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ดูเหมือนว่ายานี้จะได้ผลดีกับเจ้ายิ่งนัก”

“ถ้าเช่นนั้น เจ้าจงพักผ่อนเถิด ข้าขอตัวกลับก่อน”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า มิได้ไปส่งนาง นางนั่งขัดสมาธิบนตั่งข้างหน้าต่างแล้วหยิบเข็มทิศอาณัติแห่งสวรรค์ออกมา

การบำเพ็ญเพียรนี้จะสามารถทำให้บัวถวายแสดงฤทธิ์ยาได้รุนแรงยิ่งขึ้น

กอปรกับก่อนหน้านี้นางได้กินโอสถต่อชีวิตเก้าภพและโอสถบางส่วนที่อวี๋โหรวนำมาให้ไปแล้วด้วย

คราวนี้จะต้องทำให้ฤทธิ์ยาเหล่านั้นสำแดงผลอย่างเต็มที่ เพื่อให้ร่างกายของนางฟื้นคืน!

......

เฉินชียังคงเจรจาต่อรองกับฮองเฮา

เงื่อนไขของฮองเฮามีเพียงหนึ่งเดียวคือ “ไปเฝ้าเหมียวเหมี่ยว”

“เฉินชี หากมิใช่เพราะเหมียวเหมี่ยวชอบพอเจ้า ป่านนี้ข้าคงมิปล่อยเจ้าไว้แน่”

“หากเหมียวเหมี่ยวยกโทษให้เจ้า ข้าจะมิแตะต้องลั่วชิงยวนอีก”

น้ำเสียงของฮองเฮาเต็มไปด้วยการข่มขู่