ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1293

นางมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมิพอใจ

นางเป็นถึงองค์หญิง ความรักของนางนั้นสูงส่งยิ่งนัก เฉินชีควรจะคุกเข่ารับมันไว้ แต่น่าเสียดายที่เขาปฏิเสธนางอย่างเย็นชา! มิหนำซ้ำยังทำให้นางอับอายขายหน้าอีกด้วย!

นางมิพอใจและมิเต็มใจอย่างยิ่ง

เฉินชียิ่งเป็นแบบนี้ นางก็ยิ่งอยากเอาชนะเขาให้ได้!

เฉินชีมองนางด้วยความประหลาดใจ แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

แต่เขาก็ยังคงแย่งกระบี่ในมือเกาเหมียวเหมี่ยวมา แล้วกดศีรษะของนางลง ก่อนจะจุมพิตลงบนริมฝีปากของนางอย่างมิลังเล

หัวใจของเกาเหมียวเหมี่ยวเต้นแรงราวกับจะกระโดดออกมาจากอกของนาง

จูบของเฉินชีนั้นเร่าร้อนและรุนแรงอย่างมิอาจต้านทานได้

เกาเหมียวเหมี่ยวถูกจูบจนหมดแรง แทบจะทรุดตัวลง

แต่ในขณะที่นางคิดว่าเฉินชีจะทำอะไรต่อไป เฉินชีกลับผลักนางออกอย่างแรง

ไร้ซึ่งความปรานี

ก่อนเดินจากไปอย่างสง่างาม

โดยมิแม้แต่จะหันมามองนางด้วยซ้ำ

เกาเหมียวเหมี่ยวล้มลงนั่งกับพื้นพลางมองแผ่นหลังของเฉินชีด้วยความตกตะลึง

เสียงเย็นชาของเฉินชีดังขึ้นว่า “สิ่งที่ท่านให้ข้าทำ ข้าทำแล้ว เรื่องนี้จบแค่นี้”

“หากท่านยังคงใช้เรื่องนี้มาขู่ข้าอีก ข้าจะมิเกรงใจท่านแน่”

เฉินชีเดินออกจากประตูห้อง เขายกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากของตนเอง รู้สึกขยะแขยงอย่างบอกมิถูก

เกาเหมียวเหมี่ยวนั่งกอดเข่าอยู่บนพื้น เมื่อนึกถึงรสสัมผัสเมื่อสักครู่นี้ นางก็อดมิได้ที่จะหน้าแดง

นางซบคางลงบนเข่าพลางครุ่นคิดถึงเรื่องนั้นมิหยุด มุมปากของนางยกขึ้นอย่างเลี่ยงมิได้

เมื่อสักครู่นี้เขาดูเหมือนจะดื่มด่ำกับมันมาก เขาจะไม่มีความรู้สึกต่อนางได้อย่างไร

เขาแค่ปากแข็งเท่านั้น!

นางหัวเราะด้วยความพึงพอใจ แล้วพึมพำกับตัวเองว่า “เฉินชี ชาตินี้เจ้าต้องเป็นของข้าเท่านั้น!”

หลังออกมาแล้ว เฉินชีก็กลับไปที่จวนแม่ทัพในทันที

เขารีบไปอาบน้ำและเปลี่ยนอาภรณ์

หลานจีคอยปรนนิบัติอยู่ข้างกาย นางต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ลั่วชิงยวนมิอยู่ในจวน นางจึงมิกล้าพูด