ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1294

ชายหลายคนก้าวเข้ามารุมทำร้ายอวี๋โหรวในทันที

จั๋วฉ่างตงเปิดกล่องใบหนึ่งออก หมอกดำทมิฬพลันลอยออกมา

แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “เจ้ายังกล้าสอดมือเข้ามายุ่งเรื่องของลั่วชิงยวนอีก เห็นทีจะยังมีเรี่ยวแรงอยู่ ข้าคงทรมานเจ้ายังมิพอ”

“วันนี้เจ้าจงลิ้มรสภูตผีร้ายแห่งหุบเขาฝังศพให้สาสม”

จั๋วฉ่างตงใช้ยันต์แผ่นหนึ่งควบคุมหมอกดำทมิฬให้รวมตัวกันกลางอากาศ แล้วพุ่งเข้าโจมตีอวี๋โหรวอย่างรุนแรง

อวี๋โหรวกำลังต้านทานการโจมตีของบุรุษเหล่านั้นอยู่

ในชั่วขณะต่อมา หมอกดำทมิฬก็พุ่งเข้าใส่ กระแทกเข้าที่ท้องของนาง

ราวกับจะฉีกร่างนางออกเป็นชิ้น ๆ ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นปราดเข้าจู่โจม

หมอกดำทมิฬนั้นทะลุผ่านร่างของนางไป

อวี๋โหรวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ล้มลงกระแทกพื้นอย่างแรง เจ็บปวดจนร่างกายสั่นเทา มิอาจลุกขึ้นได้

บุรุษเหล่านั้นจับแขนของนางแล้วกระชากให้นางลุกขึ้น

หมอกดำทมิฬนั้นพุ่งเข้ากระแทกท้องของนางอีกครั้ง แล้วทะลุผ่านไปอย่างรุนแรง

อวัยวะภายในสั่นสะท้านก่อให้เกิดความเจ็บปวดรุนแรง ทำให้อวี๋โหรวสั่นไปทั้งร่าง เจ็บปวดจนริมฝีปากสั่นระริก ใบหน้าซีดเผือด

นางไม่มีเรี่ยวแรงที่จะตอบโต้ได้เลย

เป็นเช่นนี้ซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง อวี๋โหรวถูกทรมานจนแทบจะทนมิไหว

เมื่อถูกปล่อย ร่างอ่อนระทวยของนางก็ล้มลงกับพื้นราวกับโคลนตม

ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ ไร้สีเลือด เหงื่อกาฬชุ่มโชกเส้นผมนางให้แนบสนิทกับแก้ม

ทั่วทั้งร่างยังคงสั่นสะท้านอย่างมิอาจหยุดยั้งด้วยความเจ็บปวดรุนแรง

เมื่อก่อนนางยังพอจะลุกขึ้นมาต้มยาได้

แต่คราวนี้กลับไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้น บัวถวายก็ไม่มีเหลือแล้ว

นางมอบบัวถวายดอกสุดท้ายให้แก่ลั่วชิงยวนไปแล้ว

......

นั่งสมาธิบำเพ็ญตลอดราตรี

ลั่วชิงยวนปรับลมปราณตลอดคืน เมื่อลืมตาขึ้นจึงรู้สึกว่าทั่วร่างมีเรี่ยวแรงมากขึ้นแล้ว

แม้จะยังมิอาจกลับคืนสู่สภาพเดิมได้ แต่ก็ไม่มีความรู้สึกอ่อนแอมากเท่าเดิม

ต่อให้ยามนี้หงไห่ยืนอยู่ตรงหน้านาง นางก็ยังสามารถต่อกรกับหงไห่ได้หลายกระบวนท่า