ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1295

“ดังนั้น...”

“เรื่องเช่นนี้มิได้เกิดขึ้นเพียงครั้งหรือสองครั้ง”

“นักบวชระดับสูงไว้วางใจนาง ข้าก็ทำได้เพียงทนรับมือ เมื่อก่อนยังพอขัดขืนได้บ้าง แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานเข้าก็เลิกขัดขืนเพราะเสียแรงเปล่า”

น้ำเสียงของอวี๋โหรวราบเรียบ ทว่าลั่วชิงยวนได้ฟังแล้วกลับรู้สึกหดหู่ใจ

“เป็นเช่นนี้มานานแล้วหรือ? กี่ปีแล้ว?”

หรือว่าในตอนที่นางยังอยู่ อวี๋โหรวต้องทนทุกข์ทรมานกับเรื่องเหล่านี้?

อวี๋โหรวกลับส่ายหน้า “ข้าก็จำมิได้แล้วว่ากี่ปี”

“อาจารย์ของข้าจากไปเสียนานแล้ว ไม่มีผู้ใดคอยช่วยเหลือข้า”

“ดังนั้นข้าจึงต้องใช้บัวถวายรักษาอาการบาดเจ็บมาตลอด เพียงแต่ช่วงนี้หาซื้อมิได้แล้ว ข้าจึงเหลือเพียงดอกสุดท้าย”

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกปวดร้าวใจ

หลายปีมานี้ นางมิเคยสังเกตเห็นความทุกข์ทรมานของอวี๋โหรวเลย

เพราะอวี๋โหรวมิเคยปริปากบอกผู้ใด ในสถานที่ที่คนอ่อนแอต้องพ่ายแพ้แก่ผู้แข็งแกร่งเช่นนี้ ดูเหมือนนางจะรู้ดีว่าบอกผู้ใดไปก็ไร้ประโยชน์

หลายปีมานี้นางอดทนมาได้อย่างไรก็มิอาจรู้ได้

“จั๋วฉ่างตงบาดเจ็บอยู่แท้ ๆ ยังอุตส่าห์มาหาเรื่องเจ้าอีก ข้าว่านางคงเบื่อหน่ายการมีชีวิตเต็มทีแล้ว”

แววตาของลั่วชิงยวนเย็นเยียบลง

นางจับมืออวี๋โหรว “ต่อไปนี้ข้าจะคอยช่วยเหลือเจ้าเอง!”

“รอข้าก่อนเถิด!”

กล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็ลุกขึ้นเดินจากไป

อวี๋โหรวตะลึงงัน คำพูดของลั่วชิงยวนทำให้นางรู้สึกตั้งตัวมิทัน

ลั่วชิงยวนจะคอยช่วยเหลืองั้นหรือ?

นางคิดจะทำอะไร?

ลั่วชิงยวนเดินออกจากห้อง แววตากลับกลายเป็นเย็นชา

นางรู้ดีว่าอวี๋โหรวที่มอบบัวถวายดอกสุดท้ายให้แก่นางนั้นหมายความว่าอย่างไร อวี๋โหรวกำลังเดิมพันว่าคนผู้นี้จะสามารถนำพานางให้พ้นจากห้วงทุกข์ได้หรือไม่

แน่นอนว่านางจะต้องพิสูจน์ให้อวี๋โหรวเห็นว่าการตัดสินใจนั้นถูกต้อง

บัวถวายดอกนี้จะต้องมิเสียเปล่า

จากนั้นลั่วชิงยวนก็ตรงไปยังที่เรือนของจั๋วฉ่างตง

จั๋วฉ่างตงยังคงบาดเจ็บสาหัส นางนอนพักรักษาตัวอยู่บนเตียง และมีคนคอยปรนนิบัติอยู่ในเรือน