ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1296

จั๋วฉ่างตงเดินออกมาจากห้อง

นัยน์ตาของลั่วชิงยวนฉายแววมุ่งสังหาร “ที่แท้เจ้าก็มิใช่เต่าหดหัวในกระดองนี่”

จั๋วฉ่างตงจ้องมองนางด้วยสีหน้าดุดัน แล้วเดินลงมาอย่างช้า ๆ “ลั่วชิงยวน ข้าขอเตือนให้เจ้าสำรวมตนเสียบ้าง!”

กล่าวพลางกวาดสายตามองไปยังคนที่นอนกองอยู่บนพื้น แล้วตวาดเสียงดัง “ปล่อยพวกเขา!”

ลั่วชิงยวนบุกเข้ามาทำร้ายคนถึงเรือนของนาง นี่มิใช่การตบหน้านางต่อหน้าธารกำนัลหรอกหรือ!

แม้จะพ่ายแพ้ให้แก่ลั่วชิงยวนที่หอรักษ์ดารา แต่ก็มิได้หมายความว่านางจะต้องหวาดกลัวลั่วชิงยวน!

ลั่วชิงยวนเตะไปที่คนเหล่านั้น แล้วยอมปล่อยพวกเขาให้เป็นอิสระ

คนเหล่านั้นกลิ้งตัวลงบนพื้นทีละคน

ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนอย่างลนลาน หมายจะหลบไปอยู่ด้านหลังจั๋วฉ่างตง

ทว่าในเวลานี้เอง ริมฝีปากของลั่วชิงยวนก็ยกยิ้มเย็นเยียบ กระโจนเข้าหาจั๋วฉ่างตงอย่างรวดเร็ว

แล้วใช้มือคว้าจับที่คอเสื้อของนาง

จั๋วฉ่างตงขัดขืนโดยสัญชาตญาณ แต่นางได้รับบาดเจ็บ จะเป็นสู้ลั่วชิงยวนได้อย่างไร

ทันใดนั้นก็ถูกลั่วชิงยวนเหวี่ยงลงกับพื้น แล้วตบหน้าอย่างแรงจนผมเผ้าของจั๋วฉ่างตงยุ่งเหยิงขณะที่ตั้งตัวมิทัน

เสียงฝ่ามือกระทบใบหน้านั้นหนักแน่น เสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งเรือน

ชายอีกหลายคนที่เหลือต่างตกตะลึงมองภาพนั้นอย่างมิอยากจะเชื่อ

จั๋วฉ่างตงโกรธจัด ลุกขึ้นยืน “เจ้ากล้าตบข้ารึ?!”

ลั่วชิงยวนจิกผมของนางไว้ แล้วตบหน้าไปอีกสองฉาดอย่างแรง “แม้แต่เกาเหมียวเหมี่ยว ข้าก็ยังกล้าตบ แล้วไยข้าต้องกลัวเจ้า?”

“ตบก็คือตบ เจ้าเก่งพอจะตบกลับมาหรือไม่?”

จั๋วฉ่างตงโกรธจนดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าก็แดงก่ำเพราะถูกตบ นางจ้องมองลั่วชิงยวนอย่างเดือดดาล

พยายามดิ้นรนโต้ตอบ

แต่กลับถูกลั่วชิงยวนจิกผมไว้แน่น ไร้ซึ่งหนทางต่อต้าน

จั๋วฉ่างตงโกรธจนแทบคลั่ง “ลั่วชิงยวน! เจ้าอย่าได้ตกอยู่ในมือข้าแล้วกัน! ข้าจะทำให้เจ้าตายไร้ที่ฝัง!”

ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะ “ก็ต้องดูว่าเจ้ามีความสามารถนั้นหรือไม่!”

นางจับศีรษะของจั๋วฉ่างตงกดลงกับพื้นอย่างแรง แล้วเหยียบลงบนคอของจั๋วฉ่างตง

สายตาดุดันอำมหิตจ้องมองไปยังชายหลายคนที่ยืนอยู่

พวกเขาต่างหวาดกลัวจนตัวสั่น

มิเคยพบเห็นวิธีการต่อสู้ที่หยาบคายและโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้มาก่อน