ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1297

ลั่วชิงยวนคว้าตัวจั๋วฉ่างตง “คุกเข่าลง! ขอโทษ! รับปากด้วยว่าจะมิรังแกนางอีก!”

เมื่อเสียงอันดุดันดังขึ้น ทุกคนต่างตกตะลึง

จั๋วฉ่างตงมีหรือจะยินยอม ดวงตาแดงก่ำของนางจ้องมองลั่วชิงยวนอย่างเดือดดาล “สารเลว!”

เพียะ!

ลั่วชิงยวนตบหน้านางอย่างมิปรานี

“ข้ามิรังเกียจที่จะตบเจ้าจนกว่าจะยอม”

“ยามนี้ตบหน้ายังทนได้ หากบีบให้ข้าใช้ท่วงท่าอื่น ระวังวรยุทธ์ของเจ้าจะไร้ค่า!”

ลั่วชิงยวนข่มขู่ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

จั๋วฉ่างตงกัดริมฝีปากล่างด้วยความโกรธแค้นและอัปยศอดสู

เดิมทีนางเป็นหญิงสาวที่หน้าตางดงาม ทว่ายามนี้กลับถูกลั่วชิงยวนทำร้ายจนยับเยิน แทบจะจำเค้าเดิมมิได้

“ข้ามิได้มีความอดทนมากนัก เร็วเข้า!”

ยามนี้มีผู้คนมากมายได้ยินเสียงอึกทึกจึงมามุงดูเหตุการณ์น่าตื่นเต้น

รวมตัวกันอยู่หน้าประตูเรือน

พลางกระซิบกระซาบกัน

“ลั่วชิงยวนผู้นี้ช่างกล้าหาญนัก”

“จั๋วฉ่างตงไปยั่วโมโหนางอีกแล้วหรือ?”

เมื่อได้ยินเสียงจากภายนอก จั๋วฉ่างตงก็แทบจะหลั่งน้ำตา มีผู้คนมากมายมองดูอยู่ นางกลับต้องคุกเข่าขอโทษอวี๋โหรว!

ขณะที่ลั่วชิงยวนหมดความอดทนและกำลังจะลงมือ

จั๋วฉ่างตงก็กลั้นน้ำตาไว้พลางคุกเข่าลง ตรงหน้าอวี๋โหรว

อวี๋โหรวประหลาดใจ

เสียงอุทานด้วยความตกตะลึงดังขึ้นรอบด้าน

ลั่วชิงยวนเร่งเร้า “รีบขอโทษสิ!”

จั๋วฉ่างตงกัดฟันกล่าว “ข้าขอโทษ!”

“ข้าสัญญาว่าต่อไปนี้จะมิรังแกเจ้าอีก”

อวี๋โหรวชะงักเล็กน้อย พลันกำมือแน่นโดยมิรู้ตัว นางมิคาดคิดว่าสักวันหนึ่งจะได้เห็นจั๋วฉ่างตงคุกเข่าขอโทษนาง

ถึงแม้นี่จะมิได้เกิดจากความจริงใจ แต่การได้เห็นภาพนี้ก็เพียงพอที่จะระบายความอัดอั้นในใจของนางแล้ว