ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1298

อวี๋โหรวก็ประหลาดใจ นางมิคาดคิดว่าลั่วชิงยวนจะล่วงรู้ความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของนาง

อีกทั้งยังไปเอาเรื่องจั๋วฉ่างตงเพื่อนางและทำร้ายจั๋วฉ่างตงจนอยู่ในสภาพเช่นนั้น

การกระทำของนางคล้ายคลึงกับลั่วเหลาในสมัยก่อนยิ่งนัก

นางชอบใจมาก

“กินยาเสีย” ลั่วชิงยวนรินยาให้

อวี๋โหรวเดินเข้าไปดมแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ “ในนี้มีบัวถวายผสมด้วยหรือ?”

“เจ้ากินไปเถิด”

“อาการบาดเจ็บของเจ้าน่าจะทุเลาลงเพราะยานี้”

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “อาการบาดเจ็บภายในของเจ้าก็มิได้ดีไปกว่าข้าหรอก รีบกินเสีย”

อวี๋โหรวจำต้องยอมดื่มยานั้น

ลั่วชิงยวนนั่งลงข้าง ๆ รินน้ำชาหนึ่งถ้วย แล้วกล่าวว่า “ต่อไปจั๋วฉ่างตงจะต้องหาเรื่องเจ้าอีกเป็นแน่ เจ้าจะปิดบังตนเองอีกมิได้”

“ในเมื่อฝีมือของเจ้าทำให้จั๋วฉ่างตงริษยาได้ เช่นนั้นก็อย่าได้เกรงใจนาง!”

“ส่วนทางด้านนักบวชระดับสูง ข้าคิดว่านางคงจะให้ความสำคัญกับผู้ที่มีความสามารถ มิใช่ผู้ที่ประจบสอพลอ”

นี่คือความเข้าใจที่ลั่วชิงยวนมีต่อเวินซินถง

จั๋วฉ่างตงสามารถเป็นคนสนิทข้างกายของนางได้ ย่อมเป็นเพราะจั๋วฉ่างตงมีฝีมือที่แข็งแกร่งในสำนักนักบวช มิใช่เพราะจั๋วฉ่างตงประจบสอพลอเก่ง

อวี๋โหรวทอดสายตาเศร้าสร้อย “อันที่จริง... อาจารย์ของข้าเป็นคนที่มิชอบแก่งแย่งชิงดี”

“เพียงแต่เขาออกเดินทางเพื่อแสวงหาอิสรภาพของเขา”

“ข้าคิดว่าหากในภายหน้าสามารถออกจากที่นี่ได้ ก็คงจะเดินตามรอยเส้นทางที่เขาเคยเดิน”

“ข้าจึงมิได้มีความทะเยอทะยานมากนัก ข้าเพียงถูกบีบคั้นจนถึงทางตัน จำต้องหาวิธี”

อวี๋โหรวพูดอย่างตรงไปตรงมา

ลั่วชิงยวนตกตะลึงเล็กน้อย

เมื่อเห็นอวี๋โหรวดูเหมือนจะยังคงคิดถึงอาจารย์ของนาง ลั่วชิงยวนจึงอดมิได้ที่จะเอ่ยถึง “อาจารย์ของเจ้าคือเจ๋อเฉิงใช่หรือไม่?”

“ข้าเคยพบเขา”

เมื่ออวี๋โหรวได้ฟังดังนั้นก็ดวงตาเป็นประกายในทันที “เจ้าเคยพบเขาหรือ? จริงหรือไม่? ยามนี้เขาอยู่ที่ใด?”

ลั่วชิงยวนหยิบสมุดบันทึกที่พกติดตัวออกมา