ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1300

ลั่วชิงยวนยกยิ้มอย่างใจเย็น “องค์ชายใหญ่ใส่ใจเรื่องนี้ถึงเพียงนี้เชียวหรือเพคะ?”

ฉินอี้ขมวดคิ้วมุ่น มองนางด้วยสีหน้าจริงจัง “แน่นอน! แท้จริงแล้วเจ้ารู้อะไรกันแน่!”

วันนั้นในคุกใต้ดิน เกือบจะได้ฟังคำพูดต่อจากนั้นของลั่วชิงยวนแล้วแต่กลับถูกเฉินชีขัดจังหวะเสียก่อน

หลังจากกลับไป เขาก็ครุ่นคิดถึงเรื่องนี้มาโดยตลอด

เขาอาจมิใส่ใจเรื่องราวในอดีตได้ แต่นี่เกี่ยวข้องกับอนาคตของเขา! เขาจะมิใส่ใจคงมิได้!

ลั่วชิงยวนกลับยกยิ้ม “องค์ชายใหญ่เชื่อจริงจังเลยหรือ?”

“วันนั้นหม่อมฉันเพียงต้องการเอาชีวิตรอด จึงพูดจาเหลวไหลไปเท่านั้น”

เมื่อคำพูดนี้หลุดออกมา ฉินอี้ก็ตกตะลึงไปทั้งร่าง

มองนางด้วยความตกใจและโกรธเกรี้ยว “เจ้าว่ากระไรนะ?!”

ลั่วชิงยวนเลิกคิ้วขึ้น “หม่อมฉันมิอยากพูดซ้ำสอง”

ฉินอี้โกรธจนอยากจะลงมือ แต่ก็อดกลั้นไว้ เขาไม่มีทางต่อกรกับลั่วชิงยวนได้

สุดท้ายก็ได้แต่จากไปด้วยความขุ่นเคือง

เมื่อเห็นฉินอี้จากไป เงาร่างที่แอบฟังอยู่ก็รีบจากไปเช่นกัน

อาการของฉินอี้นั้นมีสาเหตุจริง แต่เรื่องนี้ยังมิอาจบอกให้ฉินอี้รู้ได้

เพราะมันเป็นเรื่องใหญ่

หากพูดออกไป ปัญหาที่นางจะต้องเผชิญจะมิใช่เพียงเรื่องราวตรงหน้าเหล่านี้

หากไม่มีความมั่นใจเต็มร้อย นางจะมิเอ่ยปาก

ที่พูดออกไปในคุกใต้ดิน เพราะสถานการณ์ตอนนั้นคับขัน นางจำต้องรักษาชีวิตตัวเอง

ตอนนั้นจึงพูดออกไปในวินาทีสุดท้าย

......

ภายในตำหนักอันหรูหรา ฮองเฮากำลังนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์

นางกำนัลรีบเข้ามากราบทูล นำคำพูดของลั่วชิงยวนในตอนนั้นมากล่าวซ้ำ

ฮองเฮาได้ฟังก็ประหลาดใจเล็กน้อย

“นางพูดเช่นนั้นจริงหรือ?”

ฮองเฮายกยิ้มอย่างเย็นชา “ข้ายังคิดว่านางรู้เรื่องอะไรเสียอีก”

“แล้วทางองค์ชายใหญ่เล่า?”

ฮองเฮากล่าวอย่างราบเรียบ “มิต้องสนใจหรอก”