ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1302

เมื่อคำพูดนั้นหลุดออกมา สีหน้าของฟู่เฉินหวนก็เปลี่ยนไปในทันที

“กระหม่อมเป็นองครักษ์ข้างกายองค์ชายใหญ่ โปรดอภัยให้กระหม่อมที่มิสามารถทำตามพระบัญชาได้ด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

องค์หญิงผู้นี้ชอบเฉินชี หากเขาติดตามองค์หญิงไปก็คงจะได้พบกับเฉินชีเป็นแน่ มิหนำซ้ำ เกาเหมียวเหมี่ยวก็ช่วยเขาฆ่าเฉินชีมิได้

เมื่อถูกเขาปฏิเสธอีกครั้ง สีหน้าของเกาเหมียวเหมี่ยวจึงดูมิดีนัก

ฉินอี้จึงต้องก้าวออกมา “เหมียวเหมี่ยว คนที่คอยคุ้มครองเจ้ายังมิพออีกหรือ?”

“ข้างกายพี่ใหญ่มีองครักษ์คนนี้อยู่เพียงคนเดียว เจ้าอย่าแย่งเขาไปเลย”

สีหน้าของฉินอี้ดูเหมือนคนจนใจ

น้ำเสียงของเขาฟังดูน่าสงสาร

เมื่อเห็นเขาเป็นแบบนี้ เกาเหมียวเหมี่ยวก็มิกล้าที่จะบังคับอีก นางตอบอย่างมิพอใจว่า “ก็ได้”

“รอจนกว่าท่านจะมิต้องการเขาแล้ว ค่อยให้หม่อมฉันก็แล้วกัน”

“หม่อมฉันค่อนข้างชอบเขา”

เกาเหมียวเหมี่ยวพูดพลางมองฟู่เฉินหวน บนใบหน้าของนางมีรอยยิ้ม

ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาคล้ายกับเฉินชี

มิใช่หน้าตาที่เหมือน แต่เป็นอารมณ์เย็นชาหยิ่งผยองและความกล้าหาญที่จะปฏิเสธนางโดยมิแม้แต่จะเสียงสั่น

ในเมื่อยังมิสามารถทำให้เฉินชีสยบต่อนางได้ในเร็ววัน การพาองครักษ์คนนี้มาเล่นแทนไปก่อนก็คงสนุกดี

“ได้ รอจนกว่าข้าจะมิต้องการเขาแล้ว ข้าจะให้เจ้าแน่นอน”

พูดจบ ฉินอี้ก็รีบพาฟู่เฉินหวนจากไป

โดยมิกล้าแม้แต่จะหันหลังกลับ เพราะกลัวว่าเกาเหมียวเหมี่ยวจะเปลี่ยนใจอีกครั้ง

ส่วนเกาเหมียวเหมี่ยวก็จ้องมองแผ่นหลังของฟู่เฉินหวนเป็นเวลานาน จนกระทั่งเขาหายลับไปจากสายตา นางถึงได้สติ

หลังจากเดินไปไกลแล้ว เมื่อไม่มีผู้คนอยู่รอบข้าง

ฟู่เฉินหวนก็เอ่ยปากถามว่า “นางดูเหมือนจะมิเคารพเจ้าเท่าไหร่ เป็นพี่น้องกันจริงหรือ?”

สีหน้าของฉินอี้เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังคงอดทนต่อความมิพอใจและพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้มว่า “จริงสิ”

“เพียงแต่นางถูกเลี้ยงดูอย่างตามใจมาตั้งแต่ยังเด็ก ก็เลยเป็นเยี่ยงนี้มาโดยตลอด”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฟู่เฉินหวนก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “นางปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนคนรับใช้ เจ้าทนได้หรือ?”

ฉินอี้หัวเราะเบา ๆ “เจ้าคิดมากไปแล้ว นางแค่ล้อเล่นกับพี่ชายของนางในฐานะน้องสาวเท่านั้นเอง ขนาดพูดกับคนใต้บังคับบัญชาก็มิได้ระมัดระวัง”