ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1303

ฝ่ามือที่ตบลงบนใบหน้าทำให้หลานจีล้มลงกับพื้น โลหิตไหลออกจากมุมปาก

“ท่านแม่ทัพ!” หลานจีเงยหน้ามองเขาด้วยความตกใจ

มิรู้เลยว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้

เฉินชีจิกผมของนางอย่างรุนแรง กระชากนางให้ลุกขึ้นจากพื้น แล้วบีบใบหน้าของนางด้วยพละกำลังมหาศาล

พลางเค้นถามด้วยเสียงดุดัน “เจ้าทำกระไรลงไป?!”

“ผู้ใดใช้ให้เจ้าให้ยาแก่นางแล้วปล่อยนางไป?!”

หลานจีสับสน หยาดน้ำตาไหลรินด้วยความรู้สึกเสียใจมาก “ท่านแม่ทัพ ข้ามิรู้ว่าท่านกำลังพูดถึงเรื่องใด”

“มิใช่ข้าจงใจปล่อยนางไป นางไปเองต่างหากเจ้าค่ะ”

“ข้ามิได้ทำอะไรเลย”

เฉินชียังคงเต็มไปด้วยโทสะ “เจ้าคิดว่าข้ามิรู้ความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้ารึ!”

“ข้าขอเตือนเจ้า หากเจ้ากล้าทำอะไรลับหลังอีกก็ไสหัวไป!”

กล่าวจบ เฉินชีก็ปล่อยนาง

เขาไว้ชีวิตนางอีกครั้ง

เดิมทีเขาตั้งใจจะมาสังหารหลานจี แต่เมื่อเห็นน้ำตาของนางแล้วกลับรู้สึกราวกับได้เห็นลั่วเหลา จึงยอมไว้ชีวิตนาง

หลานจีทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง มองแผ่นหลังของเฉินชีที่จากไปด้วยความโกรธพลางร่ำไห้สะอึกสะอื้น

นางมิรู้ว่าตนทำสิ่งใดผิด

และมิรู้ว่าเหตุใดท่านแม่ทัพจึงมีท่าทีต่อนางเปลี่ยนไปถึงเพียงนี้

ทั้งที่เมื่อก่อนเขารักใคร่เอ็นดูนางที่สุด

ถึงกับยอมต่อสู้กับองค์หญิงเพื่อนาง

มิยอมให้ผู้ใดมารังแกนาง

ราวกับว่าฟ้าจะถล่มลงมาก็ยังมีเขาคอยค้ำจุนช่วยเหลือ

แต่ยามนี้ท่านแม่ทัพกลับทำเหมือนรังเกียจนางเสียแล้ว นางควรทำเช่นไร...

......

เฉินชีมาถึงค่ายทาส

จากนั้นเสียงกรีดร้องโหยหวนก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจากภายในค่ายทาส ช่างน่าเวทนายิ่งนัก

ผู้คุมค่ายทาสทั้งหมดต่างหวาดกลัว มิกล้าแม้แต่จะส่งเสียงพูดสักคำ

มัจจุราชอำมหิตผู้นั้นมาอีกแล้ว วันนี้ค่ายทาสแห่งนี้คงมีศพถูกหักแขนหักขาเพิ่มขึ้นอีกกอง

“วันนี้อาเหลาอารมณ์ดีหรือ?”

ลั่วชิงยวนยืดตัวตรงในทันที แล้วหันกลับไปนั่ง

เฉินชีพลิกตัวเข้ามาทางหน้าต่าง และนั่งลงข้างลั่วชิงยวนก่อนจะคว้าจับข้อมือนาง

“ร่างกายของอาเหลาฟื้นตัวได้ดีทีเดียว”

ลั่วชิงยวนดึงมือกลับ “เจ้ามีธุระอันใด?”

หากมิใช่เพราะบัวถวายที่อวี๋โหรวให้ ร่างกายของลั่วชิงยวนคงมิฟื้นตัวเร็วเพียงนี้

ยามนี้เหลือเพียงบาดแผลภายนอกที่ยังมิหายสนิท

แต่ยารักษาบาดแผลภายนอกที่เฉินชีให้ก็ใช้ได้ผลดี บาดแผลเริ่มตกสะเก็ดแล้ว

“ช่วงนี้ตระกูลมู่ประสบปัญหาบางประการ แก้ไขมิได้ จึงขอให้นักบวชระดับสูงไปช่วยเหลือในวันพรุ่ง”

“อาเหลาสนใจหรือไม่?”

ลั่วชิงยวนหันไปมองเขา แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้าต้องการให้ข้าไปอยู่แล้วมิใช่หรือ”

“เจ้าตกลงกับเวินซินถงแล้วหรือยัง?”

เฉินชียกยิ้มอย่างมั่นใจระคนหยิ่งผยอง “ถึงนางมิตกลงก็ต้องตกลง นางมีทางเลือกด้วยหรือ”