ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1316

มู่หยวนหยวนกลั้นหายใจด้วยความตื่นตระหนกในทันที

ลั่วชิงยวนตบไหล่นางเบา ๆ เป็นเชิงบอกให้นางอย่าหวาดกลัว จากนั้นก็ค่อย ๆ ออกไปทางหน้าต่าง แล้วอ้อมมาด้านหน้า

จึงเห็นเจ้ายักษ์ที่ถือกระบี่ตนนั้นอีกครั้ง

ท่าทางดุดัน ดวงตาสีแดงก่ำกำลังสอดส่องหาบางสิ่งผ่านช่องว่าง

ลั่วชิงยวนวางวงแหวนแห่งเวทในทันที คราวนี้จะพ่ายแพ้ให้มันอีกมิได้!

เมื่อรับรู้ถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา เจ้ายักษ์นั่นก็หันกลับไปในทันทีและเห็นลั่วชิงยวน

พลันยกกระบี่ยาวหลายเมตรขึ้น ฟาดลงมายังศีรษะของลั่วชิงยวนอย่างแรง

ลั่วชิงยวนสีหน้าแปรเปลี่ยน วงแหวนแห่งเวทยังมิเสร็จสมบูรณ์ ไร้ที่หลบ

นางหยิบเข็มทิศอาณัติสวรรค์ขึ้นมา ยกแขนขึ้นต้านรับกระบี่นี้

ขณะนั้นเอง มู่หยวนหยวนก็วิ่งออกจากห้องด้วยความตื่นตระหนก มองไปรอบ ๆ พลางตะโกนเรียก “ฉีหง!”

“เจ้าออกมานะ!”

“เรามาพูดคุยกันดี ๆ เจ้าให้ข้าทำอะไรก็ได้ อย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์อีกเลย!”

ในเวลานี้เอง เจ้ายักษ์นั่นก็หยุดมือลงในทันที

กระบี่ยาวคมกริบค้างอยู่เหนือศีรษะของลั่วชิงยวน แต่กลับมิตกลงมา

ลั่วชิงยวนเห็นดวงตาสีแดงก่ำของเจ้ายักษ์ซึ่งอยู่ตรงหน้าเหมือนจะกลับมาเป็นตาปกติ

กลิ่นอายชั่วร้ายทั่วร่างสลายหายไปมาก

จู่ ๆ มันก็หยุดมือ ทำให้ลั่วชิงยวนรู้สึกสงสัย

ฉีหงปรากฏตัวแล้วหรือ?

มู่หยวนหยวนก็มองไปรอบ ๆ ทว่ากลับมีเพียงเสียงลมที่พัดแรง ไร้เงาร่างผู้ใดปรากฏ

ลั่วชิงยวนมองไปรอบ ๆ ด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่มีผู้ใดเลย เหตุใดฉีหงจึงยังมิปรากฏตัว?

ในเมื่อเขาให้เจ้ายักษ์นี่หยุดมือ เช่นนั้นเขาก็ต้องมีข้อเรียกร้องบางอย่าง

ขณะกำลังครุ่นคิดก็เห็นเจ้ายักษ์ตรงหน้าค่อย ๆ หันกลับไปมองมู่หยวนหยวนที่อยู่ใต้ชายคา

ลั่วชิงยวนตกตะลึง

มู่หยวนหยวนยังคงมองไปรอบ ๆ หวังว่าฉีหงจะปรากฏตัว นางพูดด้วยเสียงสะอื้น “เจ้าออกมาเถิด ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ในคฤหาสน์นี้มาตลอด!”

“ข้าทำผิดต่อเจ้า ข้าทำมิถูกต้อง เจ้าจะทำอะไรก็ลงมือกับข้าเพียงคนเดียวเถิด อย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์อีกเลย”

“ข้าขอร้อง”

มู่หยวนหยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด