ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1333

ในเรือนมีกลิ่นสุราชั้นดีหอมอบอวลในอากาศ

ยามนี้เวินซินถงกำลังนั่งรอคอยนางอยู่

ลั่วชิงยวนประหลาดใจเล็กน้อย

ส่วนเวินซินถงเมื่อเห็นนางมาก็มีสีหน้าประหม่า

“ท่านนักบวชระดับสูง” ลั่วชิงยวนเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน

สีหน้าของเวินซินถงอ่อนโยนลงมาก มิเย็นชาเหมือนเมื่อก่อน “นั่งเถิด”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า จากนั้นเดินเข้าไปนั่งลง

เวินซินถงรินสุราสองจอกยื่นให้นาง

จากนั้นมองนางด้วยสีหน้าจริงจัง “ข้าจะถามเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย เจ้าคือศิษย์พี่ของข้าจริงหรือ?”

“เช่นนั้นข้าอยากรู้ว่าเมื่อก่อนเจ้าตายอย่างไร? เหตุใดจึงหายตัวไปอย่างกะทันหัน? แม้แต่ศพก็หายไปด้วย?”

“ผู้ใดทำร้ายเจ้า?”

เมื่อลั่วชิงยวนได้ยินดังนั้นก็ตกตะลึง

คำถามนี้ทำให้นางมิรู้จะตอบอย่างไร

“ข้าก็มิรู้ว่าผู้ใดสังหารข้า ข้ามองมิเห็นใบหน้าของคนผู้นั้น”

กล่าวจบ นางก็มองเวินซินถงด้วยสายตาจริงใจ “เจ้ายังมีข้อสงสัยอะไรอีกหรือไม่?”

“อันที่จริงข้ายังมีของอีกสิ่งหนึ่ง หากเจ้าได้เห็น เจ้าก็น่าจะเชื่อ”

ริมฝีปากของลั่วชิงยวนยกยิ้มจาง

เมื่อเวินซินถงได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “สิ่งใด?”

ในใจของลั่วชิงยวนเกิดความตื่นเต้นเล็กน้อย

หลังจากมาถึงแคว้นหลี นางยังมิเคยนำสิ่งนี้ออกมาต่อหน้าใครเลย

ยิ่งไปกว่านั้นคือมิเคยแสดงให้เวินซินถงเห็น

ลั่วชิงยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็ยังคงนำเข็มทิศอาณัติสวรรค์ออกมา

ทันทีที่นำเข็มทิศอาณัติสวรรค์ออกมา เวินซินถงก็ดวงตาเป็นประกาย

ตกตะลึงจนพูดมิออก

นางมองเข็มทิศอาณัติสวรรค์ด้วยความตะลึง แล้วจึงมองลั่วชิงยวนด้วยความตกใจ

“ศิษย์พี่!”

“ท่านคือศิษย์พี่ของข้าจริง ๆ!”