ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1346

ลั่วชิงยวนกวาดสายตามองไปทั่วห้องของนางด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ห้องของหลายจีเรียบง่ายแต่สะอาดสะอ้านยิ่งนัก

สิ่งของที่จัดวางหลายอย่างดูเหมือนจะเป็นของใช้ของบุรุษ คิดว่าคงมีไว้ให้เฉินชี

ช่างเป็นความรักที่ลึกซึ้งจริง ๆ

ลั่วชิงยวนค่อย ๆ เดินเข้าไปนั่งลง “เจ้ายังมิได้ให้ยาถอนพิษข้า”

หลานจีจึงรีบไปนำยาถอนพิษมามอบให้แก่นาง

ลั่วชิงยวนดมเพื่อตรวจสอบ แล้วกินยาถอนพิษเข้าไป

หลานจีตื่นตระหนกและประหม่า “ข้า... ขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้”

“และขอบคุณท่านที่ช่วยพูดให้ข้า”

ลั่วชิงยวนหันไปมองหลานจีแล้วยกยิ้มมุมปาก “ขอบคุณด้วยวาจามิได้หรอก”

หลานจีอึ้งไปครู่หนึ่ง นางรู้ว่าลั่วชิงยวนจะมิช่วยเหลือนางเปล่า ๆ

“เช่นนั้นท่านต้องการให้ข้าทำอันใด?”

ลั่วชิงยวนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวว่า “ยามนี้ยังมิต้องการให้เจ้าทำอันใด บุญคุณครั้งนี้ติดค้างไว้ก่อน”

หลานจีพยักหน้า “เจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนตรงไปตรงมาเช่นนี้ก็ทำให้ในใจของหลานจีสงบลงเล็กน้อย

นางกลัวว่าลั่วชิงยวนจะช่วยเหลืออย่างเปิดเผย แต่ลับหลังกลับแค้นเคืองและแก้แค้นนาง

แต่ลั่วชิงยวนกลับบอกนางตามตรงว่าให้นางติดหนี้บุญคุณครั้งนี้ไปก่อน นั่นก็คือในภายหน้า ลั่วชิงยวนยังต้องการใช้นาง

นางจึงมิต้องกังวลว่าลั่วชิงยวนจะวางแผนเล่นงานนาง

......

ท่ามกลางความมืดมิด ฟู่เฉินหวนวิ่งหนีอยู่ในเมืองและหลบซ่อนไปทั่วทุกที่

ด้านหลังคือคนที่ไล่ตามมาจากจวนแม่ทัพ

ฟู่เฉินหวนหลบอยู่ในตรอกที่มืดมิด เงี่ยหูฟังอย่างระมัดระวังเมื่อเห็นว่าเฉินชีก็ไล่ตามมา

เขากุมหน้าอก การวิ่งหนีเป็นเวลานานทำให้เขารู้สึกหายใจมิทัน

หลังจากตายไปแล้วครั้งหนึ่งก็เห็นได้ชัดว่าร่างกายของเขาแย่ลงทุกวัน

แต่ตราบใดที่เขายังมีชีวิตอยู่ก็จะต้องปกป้องลั่วชิงยวน

“วันนี้ต่อให้ต้องพลิกเมืองหลวงก็ต้องหาตัวคนผู้นั้นให้พบ!” เฉินชีออกคำสั่งอย่างดุดัน

เขาส่งคนของจวนแม่ทัพทั้งหมดออกไป

ทั่วทั้งถนนเต็มไปด้วยคนของจวนแม่ทัพ