ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1349

“เกิดเรื่องอันใดขึ้น?”

“นี่คือเสียงของเซี่ยหลิงใช่หรือไม่?”

เมื่อเวินซินถงได้ยินเสียงก็รีบมา

ในขณะที่ลั่วชิงยวนกำลังจะลงมือครั้งสุดท้ายกับเซี่ยหลิง

เวินซินถงก็กระโจนเข้ามาในห้องในทันที

“ลั่วชิงยวน! เจ้ากำลังทำอะไร!”

เวินซินถงตวาดด้วยความเดือดดาล

การกระทำของลั่วชิงยวนหยุดชะงักกลางอากาศ เมื่อเห็นเวินซินถง ริมฝีปากของนางก็ยกยิ้มเย็นชา

สายตาแฝงไว้ด้วยความท้าทาย

นางใช้ฝ่ามือตบลงบนแผ่นหลังของเซี่ยหลิงอย่างแรง

ความเจ็บปวดที่กระดูกสันหลังทำให้เซี่ยหลิงหมดสติไปในทันที

เวินซินถงหายใจสะดุด มองลั่วชิงยวนด้วยความตกตะลึง ลั่วชิงยวนถึงกับกล้าลงมือสังหารเซี่ยหลิงต่อหน้านาง!

ขณะมองเซี่ยหลิงที่นอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น เวินซินถงก็โกรธจนตัวสั่น

“ลั่วชิงยวน! ผู้ใดให้ความกล้าแก่เจ้า! ถึงกับกล้าสังหารคนเชียวรึ!”

ลั่วชิงยวนลุกขึ้นยืนอย่างมิใส่ใจ ตอบว่า “เซี่ยหลิงต้องการสังหารข้า ข้าเพียงป้องกันตัว”

“หากมิใช่เขาที่ลอบเข้ามาในห้องของข้า ข้าจะลงมือกับเขาได้อย่างไร?”

“เรื่องนี้มิใช่ความผิดของข้า”

เวินซินถงโกรธมากจนจะลงมือ ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะ ชี้ให้เวินซินถงดูคนที่มุงดูอยู่นอกเรือน

“หากท่านนักบวชระดับสูงสู้ข้ามิได้ นั่นก็คงจะเสียหน้ายิ่งนัก” ลั่วชิงยวนลดเสียงลง น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความเย้ยหยัน

เวินซินถงยิ่งโกรธเกรี้ยว แต่ก็จำต้องอดกลั้น

แม้แต่เซี่ยหลิงยังถูกลั่วชิงยวนทำร้ายจนมีสภาพเช่นนี้ หากต้องสู้กันจริงๆ เกรงว่านางอาจจะมิใช่คู่มือของลั่วชิงยวน

หากถูกผู้อื่นเห็นเข้า เกรงว่ามิถึงรุ่งสางข่าวก็คงจะแพร่สะพัดไปทั่วทั้งวัง แล้วนักบวชระดับสูงอย่างนางจะยังเหลือความน่าเกรงขามอะไรอยู่อีก?

เวินซินถงได้แต่กัดฟันตะโกนเรียกคน “ใครก็ได้มาพาเซี่ยหลิงไป!”

คนหลายคนเข้ามาแบกเซี่ยหลิงออกไป

เมื่อประตูปิดลง ลั่วชิงยวนก็พิงประตูด้วยความอ่อนแรง โลหิตเอ่อขึ้นมาในลำคอ

นางกดหน้าอกไว้