ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1350

เมื่อเห็นร่างของเวินซินถงเดินจากไปอย่างมิลังเล เซี่ยหลิงก็เจ็บปวดรวดร้าว เขากำมือแน่น เล็บจิกฝ่ามือจนเลือดออก

“ข้ากลายเป็นเช่นนี้ก็เพราะเจ้า...” เซี่ยหลิงกัดฟันแน่น ในดวงตาเต็มไปด้วยความมิพอใจ

เขาซ่อนเร้นความสามารถมาหลายปี ปล่อยให้คนนอกเยาะเย้ยเขาทั้งต่อหน้าและลับหลังว่าเป็นคนไร้ประโยชน์

เขาทำเพื่อที่จะได้อยู่เคียงข้างนาง เพื่อให้นางได้ขึ้นสู่ตำแหน่งนักบวชระดับสูง

ทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อปกป้องนาง เพื่อรักษาสถานะนักบวชระดับสูงของนาง

แต่สุดท้ายเมื่อวรยุทธ์ของเขาถูกทำลาย นางกลับทอดทิ้งเขา

ช่างเด็ดขาด ไม่มีแม้แต่ความลังเล!

ในดวงตาของเซี่ยหลิงลุกโชนด้วยความเคียดแค้น

เขามิยินยอม!

เหตุใดสวรรค์จึงต้องกระทำต่อเขาเช่นนี้!

ไม่มีผู้ใดขัดขวางมิให้เขาได้สิ่งที่เขาต้องการได้!

ตอนนี้เวินซินถงเดินออกจากห้อง แล้วเรียกคนมาสั่งการ “ดูแลเซี่ยหลิงให้ดี”

จากนั้นดวงตาของเวินซินถงก็เปี่ยมด้วยกลิ่นอายสังหาร ขณะออกจากวังไป

กล้าทำร้ายคนของนาง นางจะให้ลั่วชิงยวนต้องชดใช้!

......

ลั่วชิงยวนถือเข็มทิศอาณัติสวรรค์ นั่งสมาธิบำเพ็ญเพียรตลอดทั้งคืนเพื่อดูดซับพลังจากสุริยันจันทรา จึงทำให้สีหน้าของนางดูดีขึ้น

ในสายตาของคนภายนอก ร่างกายของนางดูเหมือนจะดีขึ้นทุกที กระทั่งเซี่ยหลิงก็ยังถูกนางทำร้ายจนสาหัส

แต่มีเพียงลั่วชิงยวนเองที่รู้ว่าร่างกายของนางอ่อนแอลงเรื่อย ๆ ความเหนื่อยล้าก็รุนแรงขึ้น

นางถึงกับมิรู้ด้วยซ้ำว่าตนเองจะสามารถมีชีวิตอยู่ได้อีกนานเพียงใด

ต่อให้ตายไปในทันทีก็ดูเหมือนจะมิใช่เรื่องแปลก

ลั่วชิงยวนกินอาหารเช้าเสร็จก็ไปหาอวี๋โหรว เดิมทีคิดจะปรึกษาเรื่องบางอย่างกับนาง

เคาะประตูอยู่นาน แต่กลับไม่มีผู้ใดตอบ

ในใจลั่วชิงยวนรู้สึกมิสงบ รีบผลักประตูเข้าไป

ในห้องกลับว่างเปล่า

มีเพียงจดหมายวางอยู่บนโต๊ะ

ลั่วชิงยวนหยิบขึ้นมาดู สีหน้าเปลี่ยนไปทันใด

“หากต้องการช่วยอวี๋โหรว จงมาที่เมืองแห่งภูตผี”

เมืองแห่งภูตผี