ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1351

โฉวสือชีพยักหน้า

จากนั้นลั่วชิงยวนก็รีบไปเตรียมของบางอย่าง

จนกระทั่งฟ้ามืด

คณะเดินทางก็เริ่มออกเดินทาง

ทุกคนรู้ดีว่าการเดินทางครั้งนี้อาจเป็นอันตรายถึงชีวิตได้

แต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือก เพราะในเมื่อเชื่อมั่นในตัวลั่วชิงยวนแล้วก็จะยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อนาง

เพื่อตนเองและเพื่อญาติมิตรในหุบเขาทาสทุกคน

คณะเดินทางควบม้าออกเดินทาง เดินทางทั้งวันทั้งคืนโดยมิหยุดพัก

สามวันต่อมาก็มาถึงเชิงเขาเมืองแห่งภูตผี

หลายคนลงจากม้า มองป่าเขาที่ปกคลุมไปด้วยม่านหมอกที่ดูลึกลับราวกับมิเคยมีผู้ใดเหยียบย่างเข้าไป

แฝงไว้ด้วยความหวาดกลัวที่มิอาจหยั่งรู้

ลั่วชิงยวนเดินทางมาหลายวัน ใบหน้าของนางซีดเซียวเล็กน้อย โฉวสือชีช่วยประคองนางลงจากม้า

“คืนนี้พักผ่อนที่เชิงเขาหนึ่งราตรี วันพรุ่งค่อยขึ้นเขา พักผ่อนให้เต็มที่”

“ได้”

ทุกคนก่อกองไฟพักผ่อนกันอยู่ตรงนั้น

แล้วนำอาหารออกมาแบ่งกันกิน

หงไห่หัวเราะ แล้วกล่าวว่า “หลายปีมานี้ข้าไปมาแล้วทุกที่ กระทั่งค่ายทาสก็เคยเข้าไปมากกว่าหนึ่งครั้ง”

“ก็มีแต่เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ที่ยังมิเคยเยือน พอดีคราวนี้ได้บุกเข้ามา มิว่าผลลัพธ์จะเป็นเช่นไรก็จะได้จารึกชื่อสิบมหาโจรของพวกเราไว้ในยุทธภพ”

ทุกคนต่างพูดคุยตามคำพูดของหงไห่

ลั่วชิงยวนนั่งพิงต้นไม้อยู่ข้างๆ

โฉวสือชีส่งกระบอกน้ำมาให้ แล้วกล่าวว่า “วันพรุ่งคงหาน้ำบนเขาได้ยาก ต้องกินน้ำเสียก่อน แล้วข้าจะไปหาน้ำมาเพิ่ม”

ลั่วชิงยวนตะลึงเล็กน้อย อดมิได้ที่จะนึกถึงความทรงจำบางอย่างโดยมิรู้ตัว

นางดื่มไปหนึ่งอึก แล้วพูดว่า “ขอบคุณ”

หลังจากตักน้ำเสร็จ

โฉวสือชีก็มานั่งข้างนาง

“เจ้าคิดคำนวณอยู่คนเดียวมานานแล้ว แผนการเป็นอย่างไร?” ลั่วชิงยวนถามด้วยความสงสัย

โฉวสือชีตอบด้วยรอยยิ้ม “มิว่าจะเป็นเมืองหลวงหรือในยุทธภพนี้ มิเคยมีคำร่ำลือเกี่ยวกับภูเขาเมืองแห่งภูตผีอย่างละเอียด”