ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1352

จู่ ๆ ลั่วชิงยวนก็รู้สึกหนาวเย็นลงไปถึงกระดูกสันหลัง และคิดว่าตัวเองยังคงฝันอยู่

นางหยิกตนเองหลายครั้งเพื่อให้แน่ใจว่านี่มิใช่ความฝัน

ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้านางคือความจริง!

และยามนี้ทุกคนหายไปหมดแล้ว เหลือเพียงนางผู้เดียว!

พวกเขาอยู่ที่ใด?

กองไฟดับไปนานแล้ว กระทั่งบนพื้นก็ไม่มีร่องรอยใดหลงเหลือ มองมิเห็นอะไรทั้งสิ้น

ลั่วชิงยวนลุกขึ้นยืน พบว่าบนร่างของนางมีเสื้อคลุมของโฉวสือชีคลุมไว้

“โฉวสือชี!”

“หงไห่!”

ลั่วชิงยวนมองหาพวกเขารอบด้าน สิ่งที่ตอบกลับนางกลับมีเพียงความเงียบสงัด

พวกเขาจะมิหนีไปเพราะกลัวตายแน่นอน ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่!

แต่เหตุใดนางจึงมิเป็นอะไร?

นางรออยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง รอจนแสงแห่งรุ่งอรุณปรากฏ โฉวสือชีและคนอื่น ๆ ก็ยังมิกลับมา

ลั่วชิงยวนลุกขึ้นยืน มองไปยังภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบ

เมืองแห่งภูตผี

คิดว่าตอนนี้เท้าของพวกเขาคงเหยียบอยู่บนแผ่นดินของเมืองแห่งภูตผีแล้ว

ดังนั้นจึงได้เกิดเรื่องขึ้นกับสิบมหาโจร

ลั่วชิงยวนก็ออกเดินทางขึ้นเขาในทันที

ถึงแม้จะเป็นการไปเพียงลำพังก็ตาม

ขณะขึ้นเขา ลั่วชิงยวนก็กลืนยาหนึ่งเม็ดเพื่อให้ตนเองตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา

หมอกบนภูเขานี้หนามาก จะต้องมีไอพิษปะปนแน่นอน

ตลอดทางขึ้นเขานั้นราบรื่นดี

ถึงแม้ว่าเส้นทางขึ้นเขาจะเดินยาก แต่ลั่วชิงยวนพบว่ามีสมุนไพรมากมาย

นางเก็บสมุนไพรตลอดทางขณะเดินขึ้นเขา

แต่จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของสตรีดังมาจากด้านหน้า

ลั่วชิงยวนตกใจเล็กน้อยและเริ่มตื่นตัว