ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 135

ลั่วหรงโน้มตัวมองดูศพบนพื้นอย่างตั้งใจ พร้อมกล่าว “เขามิใช่คนใช้ในจวนของเรา แต่เป็นคนใช้ชั่วคราว ที่รับมาเพื่อจัดงานฉลองของท่านพ่อ เข้ามาในจวนได้เพียงห้าวัน!”

“เพียงแต่ใบหน้าของเขาตอนนั้น… ยังมิได้น่ากลัวเช่นนี้…” ลั่วหรงรู้สึกขนลุก คนผู้นี้ตายในจวนตั้งแต่เมื่อใดกัน…

หรือว่า ที่เข้ามาในจวนมันไม่ใช่คนตั้งแต่แรก…

“ผู้ใดบ้างที่รับเข้ามาชั่วคราว? รวมตัวพวกเขา แล้วควบคุมตัวไว้ทันที!”

ลั่วชิงยวนรู้สึกเรื่องนี้มันแปลกประหลาดเกินไป

ดูท่าเรื่องธงอัญเชิญวิญญาณเมื่อครั้งที่แล้ว จะยังไม่จบ!

คนใช้ถูกควบคุมตัวไว้อย่างรวดเร็ว แม้ทุกคนจะลืมตาอยู่ แต่สีหน้าซีดเผือด ลูกตานูนขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าไร้ซึ่งกลิ่นไอชีวิต ทำนางรับใช้ตกใจกันไม่น้อย

ลั่วชิงยวนสั่งให้คนนำเชือกมามัดตัวพวกเขาไว้ ในปากของพวกเขาต่างถูกยัดด้วยกระดาษยันต์ เพื่อยืนยันว่า จริง ๆ แล้วพวกเขาเป็นเพียงซากศพที่เดินได้ ไม่สามารถต่อสู้ได้

ดูท่าคนที่โจมตีลั่วไห่ผิงเมื่อครู่ จะเผลอแสดงอาการก่อน

แต่แล้วเมื่อนับจำนวนคน ผู้ดูแลกลับบอก “ยังขาดอากุ้ยอีกคนหนึ่ง!”

“อากุ้ยไปไหนแล้ว? ใครเห็นบ้างว่านางไปไหน?” ลั่วหรงถามอย่างร้อนรน

นางรับใช้คนหนึ่งลุกตอบ “เหมือนบ่าวจะเห็นนางวิ่งไปยังปีกเหนือ เรือนของคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ!“

ลั่วหรงฟังจบก็ชะงัก “หลางหลาง…”

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ!“ ลั่วหรงกังวลเป็นอย่างมาก

ลั่วชิงยวนดึงตัวนางไว้ในทันที “ข้าไปดีกว่าเจ้าค่ะ ท่านอา”

“ได้สิ ฝากเจ้าด้วย อย่าให้หลางหลางเกิดเรื่องเด็ดขาด!” น้ำเสียงลั่วหรงจริงจัง และเป็นกังวลอย่างมาก

ลั่วชิงยวนพยักหน้า จากนั้นเดินไปทางเรือนปีกเหนือ

……

เรือนปีกเหนือ

ลั่วหลางหลางมองกับข้าวบนโต๊ะ ไม่อยากอาหารนัก จึงกินแกงไปถ้วยหนึ่ง นางเงยหน้ามองนางรับใช้ “ไม่ต้องส่งของกินมาแล้ว ข้าไม่อยากอาหาร”

อากุ้ยก้มหน้า ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น หันหน้าเดินจากไป