ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1354

ซูเซียงพูดด้วยรอยยิ้ม “มัวอึ้งอะไรอยู่ รีบกินเถิด”

“ที่นี่ขาดแคลนอาหาร อย่าได้สิ้นเปลืองเลย”

ลั่วชิงยวนพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “ยามนี้ข้ายังมิค่อยหิว เดี๋ยวหิวแล้วข้าค่อยกินแล้วกัน จะได้ประหยัดด้วย”

ซูเซียงมิได้สังเกตเห็นความระแวดระวังของลั่วชิงยวนในยามนี้ เพียงแค่กล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ได้สิ เพียงแต่ยามค่ำคืนก็จงเข้านอนแต่หัววัน”

“อย่าได้ออกจากหมู่บ้านในยามาราตรีเด็ดขาด!”

ซูเซียงขยับเข้ามาใกล้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ลั่วชิงยวนตกตะลึง “เหตุใด?”

“อย่าถามเลย อย่างไรก็ฟังข้าเถิด ยามค่ำคืนอย่าออกไปข้างนอกและอย่าออกจากหมู่บ้านเด็ดขาด! มิเช่นนั้นจะเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น!”

กล่าวจบ ซูเซียงก็มองแสงจันทร์นอกหน้าต่าง ดูเหมือนจะตระหนักได้ว่ายามนี้ค่ำแล้ว จึงรีบบอกลา แล้วลุกขึ้นเดินออกไป

ลั่วชิงยวนยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองซูเซียงรีบเดินกลับไปยังเรือนของตนอย่างรวดเร็ว

ภายใต้แสงจันทร์นั้นเห็นได้ชัดว่านางมีเงา

แสดงว่านางเป็นมนุษย์

แล้วเหตุใดบนกระดาษแผ่นนั้นจึงบอกว่านางมิใช่มนุษย์?

หรือว่าเนื้อหาบนกระดาษแผ่นนั้นมีความหมายอื่นซ่อนอยู่?

นางกลับไปยังโต๊ะ แล้วตรวจสอบอาหารอีกครั้ง

ทันใดนั้นเอง บนประตูก็ปรากฏเงาดำ

ลั่วชิงยวนหรี่ตาเดินเข้าไปเปิดประตู สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาคือสตรีคนที่เคยเจอเมื่อยามกลางวัน

เพียงแต่ยามนี้ สายตาที่อีกฝ่ายมองนางไม่มีความข่มขู่แล้ว

“มีธุระอันใด?”

อีกฝ่ายเม้มริมฝีปากแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าชื่อฉีเสวี่ยเวย เราเคยพบกันเมื่อยามกลางวัน”

ลั่วชิงยวนพยักหน้าอย่างใจเย็น

ฉีเสวี่ยเวยมองไปด้านนอกด้วยความระแวดระวัง จากนั้นกล่าวด้วยความตื่นตระหนก “เข้าไปคุยกันในห้องเถิด”

เมื่อเข้าไปในห้องแล้วฉีเสวี่ยเวยก็ปิดประตูในทันที

นางกวาดสายตามองอาหารบนโต๊ะ แล้วถามว่า “เจ้ายังมิได้กินใช่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนประหลาดใจเล็กน้อย “กระดาษแผ่นนั้น เจ้าเป็นคนเขียนหรือ?”