ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 1362

แต่ในครู่ต่อมา ร่างของฝูเหมิ่งก็ถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว

มีเสียงโซ่เหล็กดังขึ้น

ลั่วชิงยวนไล่ตามไป

จึงเห็นฝูเหมิ่งถูกโซ่เหล็กมัดไว้กับต้นไม้

ร่างที่ผอมบางใช้กระบี่ห้วงสวรรค์ในมือแทงเข้าไปในอกของฝูเหมิ่ง

ท่วงท่าของเขาคล่องแคล่วและโหดเหี้ยมยิ่งนัก

ฝูเหมิ่งกระอักเลือดออกมา พลันหลับตาลงอย่างหมดแรง ในดวงตานั้นเต็มไปด้วยความมิยินยอม มิเชื่อว่าตนเองจะตายที่นี่

ลั่วชิงยวนตกตะลึง

ในเวลานี้เอง ด้านหลังก็มีกลิ่นอายชั่วร้ายที่แข็งแกร่งพุ่งเข้ามา ลั่วชิงยวนหันกลับไปมองจึงเห็นเงาดำขนาดใหญ่ในความมืดกำลังกระโจนเข้ามา

ลั่วชิงยวนจึงรีบวิ่งเข้าไปดึงคนใบ้

จากนั้นเงาดำขนาดใหญ่ก็พุ่งไปยังฝูเหมิ่งที่ถูกมัดติดอยู่กับต้นไม้

ทะลุผ่านร่างของเขาไปอย่างแรง

คนใบ้คุกเข่ากระอักเลือดออกมา

ลั่วชิงยวนตื่นตระหนก ยื่นมือไปหมายจะถอดหน้ากากของเขาออก

แต่ทันทีที่สัมผัสหน้ากากของเขา คนใบ้ก็คว้ามือของนางไว้

มือที่เปื้อนเลือดจับมือที่ซีดขาวของลั่วชิงยวนไว้แน่น

ลมราตรีพัดเส้นผมของนาง ทำให้ใบหน้าที่ซีดเผือดยิ่งดูซีดเซียว เลือดที่สาดกระเซ็นบนใบหน้ากลับทำให้นางดูน่าเวทนาและงดงามในเวลาเดียวกัน

ลั่วชิงยวนได้สติ รีบดึงมือกลับ “ข้าเพียงแค่ต้องการดูแผลของเจ้า”

คนใบ้ส่ายหน้าเพื่อบ่งบอกว่าตนมิเป็นอะไร

ลั่วชิงยวนจึงหยิบขวดยาออกมาให้เขา

เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมอกสีดำ วิญญาณมากมายกำลังวิ่งวุ่นและร้องคำรามอย่างบ้าคลั่ง

ลั่วชิงยวนรู้ว่าตนเองมิสามารถควบคุมได้แล้ว

“ที่นี่อันตราย พวกเราไปกันเถิด”

เมื่อลุกขึ้นยืน คนใบ้กลับส่ายหน้า ชี้ไปยังฝูเหมิ่งที่ถูกมัดอยู่บนต้นไม้

จากนั้นก็ดึงลั่วชิงยวนเหาะไปยังต้นไม้ที่มิไกล

คนใบ้ทำท่าทางให้นางเห็น เป็นเชิงบอกให้นางรออยู่ที่นี่ อย่าขยับ

ลั่วชิงยวนพยักหน้า